Hallo allemaal,

Houden jullie het nog een beetje vol?

Nou ja, ik bedenk maar zo "wie niet wil, leest lekker niet".

Maarre, met kanker in je lijf dus "never a dull day".....

Voordat ik daar over begin, gisteren de 1e aflevering gezien van "Over mijn lijk" op NPO 1.

Jonge mensen met de meest vernietigende vormen van kanker, sommigen kan je niet eens bedenken. Tijdens het kijken diep respect voor deze jonge mensen; de moed, de kracht, de hoop en nog alles eruit halen wat eruit te halen valt.

Ik word dan in mijn hoekje op de bank heel klein en relativeer direct mijn eigen kanker. Inderdaad, zoals ik al eerder zei "gewoon borstkanker".

Neemt niet weg dat ik dat nog steeds geen leuk gegeven vindt, maar ik ben 57 (stop ho, niet denken dat ik levensmoe ben ben!) en die mensen zijn net begonnen aan hun leven en dromen worden keihard versplintert!

Zoiets kijk je ook met je moederhart en ach manman......dan ben je zo godsgruwelijk dankbaar dat dát lot ons bespaard is gebleven!

Voor zover mijn filosofische belevingen, terug naar mijn eigen realiteit (want die is er nog steeds, het is niet zomaar veranderd in een stevig griepje).

Eigenlijk wilde ik helemaal geen blog meer plaatsen tot de volgende chemo, maar gisteren was toch wel weer een memorabel dagje.

Hij begon prettig. Na m'n vroege ontbijtje (ben steeds retevroeg wakker omdat mijn maag gevuld wil worden) een heerlijk wandeling gemaakt in de omgeving.

En ja hoor hoor, daar is 'ie weer; elk nadeel heb z'n voordeel.......

Op deze manier leer ik stukjes Heiloo kennen, waar je anders nooit komt.

Daarna nog een bakje yoghurt, de toiletjuf uitgehangen in de zin van schoonmaken en uitgebreid douchen. Energielevel stijgt dus weer!

Om 13.00 kwam Irene, eerst lekker bijbeppen zoals wij dat kunnen (lees; van de hak op de tak, maar altijd de draad weer oppakkend). Haha hoe toepasselijk, onze vriendschap ondergaat hetzelfde lot én ze verraste mij met een tas wol en breipennen. Ik moest naar het ziekenhuis om bloed af te laten nemen, dit keer om de waardes te bepalen ivm aankomende 2e kuur.

Irene liet ik met haar "struggle for life " achter in een chaotische parkeergarage en haastte mij naar binnen.

Wie kom ik tegen bij de aanmeldzuil? M'n eigen lieve Ton in vol ornaat, hij had toevallig een ziekenhuisklantje. Was fijn hem toch even te zien!

Als vaste gast hoef je niet in het gewone lab, nee wij hebben de luxe van een eigen afdeling (weer wat geleerd, stond nl al verkeerd).

In principe zou ik zo klaar zijn, maar vertelde de verpleegkundige toch maar van mijn klachtjes. De picc-lijn ingang was een beetje geïrriteerd, ik had wisselende temperaturen, last van koude rillingen en toch ook wel een beetje drukkend gevoel op de borst. "Ach, zal wel tussen m'n oren zitten, maar wilt u toch even kijken?" Nou, dat deed ze en meer. Direct werd m'n bloeddruk opgemeten (netjes), temperatuur gemeten (hmmm, 38,6) en mij een kopje thee aangeboden. Geheel en al bij de prijs inbegrepen.

Ondertussen ging de verpleegkundige even bellen met de vaatchirurg die dat ding geplaatst had. Na anderhalve week hoor je 'm namelijk niet meer te voelen, terwijl die van mij hinderlijk aanwezig is en blijft. Afijn, van bloed afnemen kwam even niks terecht. We gingen verkassen naar de EHBO voor in ieder geval een hartfilmpje en verder onderzoek. Ze wilden de picc-lijn nu niet gebruiken om ieder risico te vermijden. OK, Irene en ik hobbelden wat achter de dames aan en kwamen vervolgens in een soort ER-setting terecht. In de wachtkamer geplaatst en al gauw bleek dat dit wel eens heel lang kon duren. Ik heb Irene maar naar haar andere afspraken gestuurd.

Uiteindelijk mocht ik naar unit C op een bed wachten tot er een arts/ chirurg kwam.

Maar natuurlijk eerst bloed prikken, dat dan meteen onderzocht zouden worden op eventuele ontstekingen. Ondertussen gebeurt er van alles en nog wat om je heen, zoals twee meiden uit het Triversum, waarvan d'r één een overdosis medicijnen had ingenomen. Triest natuurlijk, maar best grappig om hun conversaties vanachter het gordijntje te kunnen volgen. Ze lieten zich duidelijk niet de mond snoeren en de rode knop hadden ze ook snel ontdekt "ik heb facking honger man"........I rest my case... Moest een uur wachten op de uitslag, werd ondertussen bezig gehouden met het maken van dat hartfilmpje, longen/ hart luisteren, plassen in een potje en  bezoek van weer een andere chirurg die inmiddels ook "mijn vaatchirurg" had gesproken. Zij was van mening dat het zonde zou zijn om die lijn er nu direct uit te halen, ze had er tenslotte zoveel moeite voor gedaan om 'm erin te krijgen. Mijn idee!

Om het niet al te lang te maken lieve lezers, eind van het liedje was dat ik om 18. 15 klaar was.

Inclusief de wetenschap dat ik kerngezond ben (ja, op die kanker na dan) en dat het om een lichte ontsteking gaat. Goed in de gaten houden en zodra m'n temperatuur oploopt of anderszins klachten rond die picc-lijn; direct bellen.

Maar hohoho, niet meteen wegrennen. Eerst nog wat bloed afnemen om op kweek te zetten voor nog wat verder onderzoek naar eventuele bacteriën. 

"En dat kan nu gewoon weer via de Picc-lijn? Nee helaas, mevrouw voor dit onderzoek moeten we toch nog even prikken".

Nou ja, das inmiddels ook het ergste niet , dus daar was die aardige verpleegkundige met dezelfde geboortedatum weer (09-09-88, hihi haar naam ben ik kwijt, maar dit weet ik dan nog wel). Ton was inmiddels klaar met zijn dienst en was vanuit de unit direct naar hier gekomen, dus kon hij mooi de fotograaf van mijn blog spelen.

En zo kwam er een eind aan de dag, die zo anders ingevuld stond. Inmiddels 18.30 dus met piepende banden op naar de Chinees, heb een beren trek!

Liefs Tan

In één van mijn voorgaande blogs had ik jullie al een beetje kennis laten maken met mijn nieuwste "vriend" chemo. Ja , tussen aanhalingstekens want het is meer een soort verbond dan een spontane vriendschap.

OK, ik heb twee kwaadaardige tumoren in mijn lijf en ik heb m'n 'vriend' keihard nodig om die kleiner te maken, zodat er een operatie mogelijk is. Dus dan neem je voor lief, dat die eerste kennismaking er best inhakt. Je bent twee dagen uiterst beroerd, maar daarna was het redelijk onder controle te houden. En dan baal je wel dat je ipv hardlopen maar tot een kleine wandeling in staat bent, maar ik liép wel! Maar dan blijk je dus nog niet de ware aard van het chemo spook te kennen.

Die gluiperige achterbakse %^#^% pakt je gewoon midden in de nacht als je alleen bent, tackelt je van achter en zorgt ervoor dat je stevig onderuit gaat.

"Wat nou, jij dacht dat je een pauzeweekje kon houden, beetje leuk wandelen, misschien zelfs wel gaan tekenen... Vergeet het maar dame! Ik ben d'r ook nog!" En het spookje nestelde zich diep in mijn lichaam...

Ik zal jullie de details besparen, maar mijn nieuwe vriendje was toch écht geen vriend meer! Zelfs dat zogenaamde verbond zag ik niet meer zitten. Wat een teringleier! (excusé le mot, maar als "kankerwijf" heb je zo je privileges 😂). Het liefste had ik 'm zo mijn huis uitgeknikkerd! Kortom; gisteren een uiterst onverwachte beroerde dag gehad. Wel nog even met oncologie verpleegkundige gebeld of dit normaal is. Het kan inderdaad volgens haar, ik krijg een zware kuur. En de eerste paar dagen zit er in het pillencircus ook een soort "pep"die ervoor zorgt dat je lijf het wat beter kan verdragen. En die zijn dus nu duidelijk uitgewerkt. En hoewel ik het niet wilde zit ik toch maar weer aan de anti-misselijkheidspillen.

Helaas werken die niet tegen zere tanden... ook weer zoiets... Gelukkig kwam Ton uit z'n werk en ging er weer wat eten in (sttt, niet verder vertellen, maar aardappelpuree met spinazie á la crème is best lekker in zo'n situatie).

Vannacht redelijk geslapen en vanochtend besloten om het chemo spook maar weer te accepteren als "vriend" ( zit er duidelijk nog in van vroeger; jij bent de oudste, dus wees dan ook de verstandigste). Zal 'm toch écht nodig hebben de komende 15 behandelingen. Ik probeer weer het positieve in te zien, maar gister viel me dat gewoon even zwaar.

Vanmiddag komt de thuiszorg de picc-lijn doorspoelen en verschonen, joehoe wat een uitje.

En wie weet zit het er wel weer in om een boodschapje te doen.

Dag lieve allemaal, groetjes Tan

Tja, in deze pauzeweek eigenlijk niks nieuws te melden. Alleen het feit dat alles zich in slow motion voltrekt......had het er met Ton al over, het is pas een week geleden dat die picc-lijn werd gezet en morgen is het exact 1 week na de eerste chemo. Terwijl het véél langer geleden lijkt... vreemd! Nou ben ik zelf inmiddels ook übertraag; van iemand die altijd doenig was en slecht stil kon zitten, heb ik in één week de metamorfose ondergaan naar een 75 plusser. En dát frustreert me nu nog het meest! M'n hoofd wil wel, maar m'n lijf zegt HO!

Hoe futloos ook, ik probeer er 2x per dag een 20 minuten wandeling (lees sjokrondje) in te houden.

Daarnaast NIET op de bank in slaap vallen (hetgeen dagelijks rond 15.00 mislukt) zodat ik in ieder geval 's nachts niet wakker lig. Op zich lukt dat aardig, "goed zo, Tan" zeg ik dan maar om mezelf op te peppen. Misselijkheid is nu in toom te houden door regelmatig kleine dingetjes te eten.

Ik ben nooit een echt grote eter geweest, maar voor m'n gevoel zit ik de laatste dagen echt te bunkeren; er gaat bijna continue wat in die mond.

Overgestapt op volle producten, want ongewenst gaf de weegschaal toch 2 kilo minder aan en da's niet de bedoeling!!! Dus, iemand nog tips???

Emotioneel ben ik een soort slap gekookt ei geworden, bij het minste geringste stromen de tranen over m'n wangen. Gisteren de Oudejaarsshow van Claudia de Breij terug gekeken, en daar waar ik godzijdank ook nog hard kan lachen, hakt zo'n nummer op het eind "Proost op de verliezers" er wel in. Vooral omdat je slechts kan "winnen" door het feit dat er verliezers zijn... dubbel allemaal. Enne... ik heb tijdelijk slechts m'n fitheid verloren, dus ook die zal ik weer voor me terugwinnen! Maar ook die ontlading zal wel weer ergens goed voor zijn.

Na zo'n tranendal(letje) vond ik toch nog (of juist, dankzij?) de energie voor mijn avond-blokje-om (10 minuten is dan lang genoeg hihi). Nu net een stukje ingeleverd voor de nieuwsbrief op school, dus vandaar dat ik hier maar even door ben gegaan.

Oh ja, nog iets... (lekker van de hak-op-de-tak), iemand ervaring met een "branderige" tong en wat je daar eventueel aan kan doen? Allemaal draagbaar, maar evengoed ietwat irritant.

Lieve mensen, dank wederom voor een luisterend oog. Doet me toch iedere keer weer goed, dus ik knal deze dag ook wel weer door.

Zo, nu eerst onder het genot van een verse (!) tomatensoep dit blog doorlezen en dan gooi ik 'm er gewoon weer op.

Liefs Tan

Hey, bibberend op de bank onder een dekentje, blijk je ook te kunnen bloggen😉 Vandaag geen update, meer iets van en voor mezelf...

Sommigen van jullie weten wel dat ik een groot fan ben van Jenny Arean, heerlijke stem en sommige van haar liedjes zijn door grootmeesters gemaakt.

Ik luister het lang niet iedere dag, maar af en toe in de auto ongegeneerd meeblèren;heerlijk!

Van vrolijk tot melancholiek. Er is echter 1 nummer, dat mij altijd ondersteunt/weer opgepept heeft. Hoe kl*te je ook voelt; Zing dan!

Pers desnoods je  lippen van elkaar, maar ZING!

Vandaag lukt het alleen niet zo goed, voel me zó machteloos en gefrustreerd!!!!!

Maar OK, neuriën mag dat ook?

www.youtube.com/jenny-arean-zing-dan

Allereerst voor iedereen de beste wensen, veel liefde en, hoe meer gemeend dan ooit, een gezond 2020! Dat jullie start maar prettiger geweest mag zijn dan die van mij hier. Vrijdag 31/12 is een jaarwisseling om nooit meer te vergeten. Eerst maar 's naar mijn kappersafspraak. Aangezien deze chemokuren me vrijwel zeker kaal gaan maken, had ik besloten om mezelf alvast een kort koppie aan te meten. Best aardig, toch?

Daarna via de Evean Thuiszorgwinkel voor een douchehoes (ivm met Picc-lijn),naar Ton en samen naar het ziekenhuis. Deze "werkdag" begon met "ff" een marker plaatsen in m'n borst. Zo werkt dat dus, iets wat je al een paar keer ondergaan hebt, wordt routine. Alhoewel, eenmaal daar liggend, vroeg ik toch maar om een verdovingsspuitje. Hij zat er in een wip in, dus ook deze tumor is bij de operatie ook weer makkelijk terug te vinden. Nog even checken bij de mammografie om de hoek of 'ie echt op z'n plek zit. Yep, in 1x goed! En door naar de 4e verdieping; dagbehandeling oncologie.

Er was al een bedje voor me vrij gemaakt (lopende band daar, echt verschrikkelijk). Gek genoeg voelde ik me gewoon opgelucht dat het nu echt ging beginnen; aanvallen die kankerzooi!

Dus lachend accepteerde ik mijn ijsje bij het toedienen van het eerste infuus; een gemeen rood goedje wat direct aften en een branderig gevoel in je mond zou kunnen veroorzaken. Vandaar die koeling.

So far so good. Tweede infuus dan maar. Zo'n picc-lijn is dan wel de moeite van het zetten waard geweest, even aankoppelen en lopen maar.

Zag tenminste tegenover me een hoop geworstel bij een dame die al niet meer goed te prikken was.

Terwijl ik mijn Martine Bijl boekje (Rinkeldekink, over de periode na haar hersenbloeding, vol humor en kracht geschreven, dus echt wel op zijn plaats nu) dook, is Ton nog even naar de apotheek gelopen om nog wat medicijnen op te halen.

Daarna samen heel gemoedelijk een sudoku'tje gemaakt. Picc- lijn schoonspoelen en "Dag mevrouw Meijer, tot de volgende keer en een fijne jaarwisseling", ja zo gaat dat dus. Samen naar de Albert Heijn voor boodschappen, rondje Action voor dettoldoekjes, schoonmaakmiddel zonder chloor, sportBHtje extra en voor de gezelligheid nog wat waxinelichtjes. Vol vertrouwen de oudejaarsavond tegemoet!

Chemo-les 1

Vertrouw nooit op de folders! Kijk, de uitwerking is bij iedere persoon anders, maar over het algemeen beginnen de bijwerkingen pas rond dag 3 of 4.

Nou bij mij was het al na 3 uur bingo! Draaierig, enorme hoofdpijn en eetlust volledig foetsie!

Toch maar proberen wat te eten. Daarna op de bank, liggend wachten tot het iets zou afzakken. Wilde toch heel graag naar de familie Wever, waar we de Oud & Nieuw zouden doorbrengen. Rond 21.30 ging het wel. Hoewel vrijwel om de hoek, zijn we toch maar met de auto gegaan. Achteraf een goed plan, want het eerste uurtje ging nog wel. Maar rond 22.30 kon ik die klok wel vooruit kijken!!!! Was er niet meer bij, voelde me beroerd en had moeite om nog naar gesprekjes te luisteren.

Afijn, uiteindelijk natuurlijk toch 00.00 en dat proost je samen met je lief! Tja, waarop.........op een goed verloop van dit traject en dat we er volgend jaar om deze tijd maar heel anders in mogen staan. Omdat het hoort (vind ik dan hé) toch een slokje bubbels, maar ja ja ja het bestaat; Tanja vindt het niet lekker. Wat ons brengt bij 

Chemo-les 2

Gratis cursus "Omdenken"; in één klap van je verslavingen af! Zo'n chemokuur doet je moeiteloos stoppen met roken en drinken.

Januari-stopmaand; makkie!!! Naar auto, naar huis en slapen... Om midden in de nacht werkelijk kotsmisselijk wakker te worden. Extra pilletje innemen (op de hele rits die al netjes in rolletjes klaarliggen). Terug in bed, wachtend op de wekker van 08.00 voor medicijnrondje. De rest van de dag werkelijk hondsberoerd, als een dood vogeltje op de bank liggend, gelukkig continue in slaap vallend, rillend, duizelig, te beroerd om app-jes/ telefoontjes te beantwoorden. Besluit om bij Ton te blijven,naar Heiloo is nu geen optie. Om 14.00 kwam er nog een verpleegkundige langs voor de injectie die de witte bloedlichaampjes moet stimuleren. Daarna weer in slaap.

Chemo-les 3

In m'n naaste omgeving al heel wat mensen meegemaakt die ook door deze ziekte zijn getroffen (de meesten zijn er nog, maar sommigen helaas niet meer 😢). Maar lieverds, het woord "leven" blijkt vele vormen in zich te hebben.

INleven, MEEleven,OPleven en ik dacht dát wel te kunnen, maar nu ik het zelf BELEEF in de zin van ervaar, merk ik dat het toch heel anders is, pas nu kan ik echt INvoelen wat jullie hebben meegemaakt! Ik had er toen voor jullie misschien nog wel wat meer  moeten zijn. Met terugwerkende kracht..bloos... Zo! Dat is er ook weer uit! 

Chemo-les 4

Lesje in nederigheid........ je wereld wordt klein, maar ik voel zoveel Liefde om me heen en ben iedereen zo dankbaar voor alle support! Het maakt écht een verschil!! En dat hoeft niet eens in kaartvorm, zo bedoel ik het niet, maar het idee dat mensen in gedachten bij me zijn is al voldoende.

Zoals gezegd, mijn wereldje wordt klein, nu vooral behoefte aan rust. De liefdevolle rol van Ton (en écht; hulp accepteren is best lastig), van m'n kinderen, m'n grote trots Floor en naaste familie ( en ja, god zij dank kan ik Rob en Mirriam en de Wevers daar ook toe rekenen). Er komt ongetwijfeld nog een periode dat ik mijn deur weer wagenwijd openzet voor vrienden, collega's en buren! Ik geef het wel aan, OK?! Wordt een lange blog hé, maar toch nog één ;

Chemo-les 5

Het eeuwige haasten en jakkeren is verruild voor een haast Zen- achtige manier van de dag doorbrengen. Na de eerste uiterste beroerde 1 januari, ging het 2 januari ietsies beter. Had me voorgenomen om een eindje te wandelen, viel wel wat tegen voor iemand die normaal gesproken zo 8 km hardloopt. Na 20 minuten was ik kapot, m'n knietjes deden zeer, was weer duizelig en had een uur nodig om weer bij te komen. Hoezo; je energielevel zakt... Na het douchen verkast naar Heiloo, daar komt om 14.30 de thuiszorg om de  Picc-lijn te verschonen. Daarna naar de pruikenboer. Ik weet niet of ik dat ding in het echt ga dragen of dat ik het bij sjaaltjes houd, maar wil er toch één in huis hebben. Uiterst lachwekkend zo'n sessie. Voelde me bijna terug in de musicaltijd.

Gekozen voor een modelletje dat jullie later wel te zien krijgen. Hij is best aardig en niet zo enorm truttig en "pruikerig", maar zodra ik echt kaal wordt, krijg ik bij hun een tondeuse behandeling en wordt het door mij gekozen haarwerk netjes aangepast. Even in laagjes knippen enzo, wat meer Tanja van maken. Afijn, toen we buiten kwamen, was het alweer donker. Ik was alweer gesloopt, zodat Ton de boodschappen mocht doen, die ik vervolgens met smaak !!!!! heb opgegeten.

Samen filmpje op de bank gekeken en redelijk op tijd naar bed. Zijn wel rare nachtjes voor mij, omdat ik tussendoor veel wakker wordt (irritante picc-lijn, misselijk, veel moeten plassen doordat ik zoveel moet drinken). Wat me lieve Leesbuiskindertjes tot de laatste chemo-les brengt van vandaag.

Chemo-les 6

Ongewild een carrière move naar toiletjuffrouw. Doordat ik redelijk wat gif afgeef, moet ik na ieder toiletbezoek (en dat zijn er nogal wat), de wc-bril schoonmaken en met gesloten deksel 2x doorspoelen. En vooral niet vergeten handen te wassen!

Nou lieve mensen, jullie zijn weer bij. Vandaag is ook redelijk door te komen, wel nog steeds misselijk maar te dragen. Weer 20 minuten gewandeld, met hetzelfde resultaat als gister, maar ik wil het er toch in houden. In de hoop dat ik volgende week weer wat fitter ben en misschien wel weer een rondje kan hardlopen. Ton en ik "tutten" wat in huis en ik accepteer maar gewoon dat hij voor stofzuigt. Op wat thuiszorg en bloedcontroles na, hopelijk een rustige week voor de boeg. Dinsdag 14 januari staat kuur 2 klaar!

Lieve allemaal,

Afgelopen vrijdag gingen Ton en ik even de zinnen verzetten met een wandeling in landgoed Leyduin te Vogelenzang. En zowaar, ik kreeg zelfs even rust in mijn hoofd. Helaas van korte duur, want op de terugweg in de auto werd ik gebeld door het ziekenhuis. De chemo's kunnen een week eerder plaatsvinden. Eigenlijk een heel goed bericht, maar drukte me wel weer even met m'n neus op de feiten. Maar dat eindeloze wachten is voorbij!

Vandaag kregen we eerst een voorlichtingsgesprek met heel veel informatie over de komende kuur.

Dat het een pittige gaat worden werd ons al snel duidelijk. Heb twee tassen aan medicatie mee gekregen, om alle bijwerkingen zoveel mogelijk te bestrijden (een Primark tas was er niks bij vergeleken😂). Daarnaast vertelde ze dat ik vrijwel zeker kaal ga worden.

De afspraak bij de kapper is al gemaakt, van een kort koppie naar kaal scheelt toch weer. Thijs gaat 2 januari naar Peru, dus die heeft de opdracht mee om leuke fleurige sjaaltjes voor z'n moeder te gaan shoppen. Na dit informatieve gedeelte was het tijd voor de volgende ronde; het plaatsen van de zgn. Picc-lijn (soort van permanent infuus). Hier zag ik het meeste tegenop, maar had toch zoiets van "nou, kom maar op". Zou volgens de folder en de chirurg echt wel meevallen, gaat tenslotte onder verdoving. "Zou" inderdaad, als ie er in één keer in zou gaan. Het gaat om een slangetje van 40 cm dat via je ader van elleboogholte naar bloedvat vlakbij je hart gaat. Alleen mijn ader werkte niet mee, hij rolde steeds weg. Geen pijn, maar van dat gepiel en gefruts word je toch niet blij. Zeker als het na 3 kwartier en nog een extra verdoving nog niet is gelukt. Kortom, rechts maar proberen.

Ik was zo blij dat Ton erbij was! Ondertussen probeerde ik rustig te blijven, op m'n ademhaling letten en het dansfilmpje van Floortje voor me te zien. Deze kant ging gelukkig beter, nog even frutsen bij m'n hals zodat hij (het slangetje ) de goede afslag nam. Van alle stress liepen de tranen over m'n wangen, bibberde ik als een juffershondje, maar wat zijn die verpleegkundigen toch lief. Alle zorg, tijd en aandacht!!!

Voor de zekerheid nog een foto laten maken op de afdeling radiologie om te checken of íe écht goed zat. En dat was zo! Mooi,na 3 uur ziekenhuis waren we wel aan een kop koffie thuis toe. Klaar voor de eerste chemo morgen! Oh ja, er moest ook nog een marker in m'n borst geplaatst worden (die in de oksel zit er al), dus dat doen we morgen dan maar eerst "even"voordat de chemo start. Dát heb ik inmiddels al twee keer meegemaakt, dus je zou zeggen dat ik me dáár niet meer druk om maak.

Lieverds, bij deze wil ik iedereen enorm bedanken voor alle lieve ondersteunende berichtjes, kaarten, bloemen en het meeleven. Echt, het helpt zo!

Alles is Liefde.

Noem het toeval of niet, maar vanochtend las ik in de Kerst bijlage van de krant een stukje over de Onze Lieve Vrouw ter Nood Kapel. Die ligt hier in Heiloo, ik was er al eens een kijkje wezen nemen toen ik hier nog niet eens woonde. Maar vanochtend was ik zo enorm onrustig (hoorde continue m'n eigen hart bonken), dat ik het één maar met het ander besloot te combineren.

Hoewel gisteren ook al een stukkie hard gelopen, vandaag toch ook maar weer de sportschoenen aan.

Knallen over het asfalt richting Kapel. Daar een stukje rustig gewandeld en gehuild. Het lied uit de musical Foxtrot van Annie M.G. Schmidt schoot steeds door m'n hoofd. Het heet officieel De laatste dans, niet dat ik het zo interpreteer hoor. Mij raakt vooral het (blijven!!!) dansen op deze kanker vulkaan. "Op je blote voeten door de lava"... de angst onder ogen zien. Ik realiseerde me dat ik tot nu toe vaak voor mijn echte problemen ben weggelopen, een andere weg ingeslagen, noem het voor mijn part vluchtgedrag. Maar dát gaat dit keer niet op. Keihard de confrontatie aangaan, dát zal ik nu moeten. Leren omgaan met de angst, niet alles alleen willen oplossen, maar met z'n allen "rond de krater staan".

En om in dit thema te blijven ;), ik dans nog graag met De Dijk mee op diezelfde vulkaan! Net in mijn eentje keihard staan meezingen, LEKKER!!!!!

Zo!, waar zo'n kapel in de buurt al niet goed voor is. Nu douchen en op naar de volgende stap.

Tanja

Gisteren stond er een bezoekje aan de oncoloog gepland. Had de hoop dat hij de operatiedatum al kon geven, maar helaas nog niet bekend. Het belangrijkste is z.s.m met de chemo-behandelingen te beginnen. Ik moet het gesprek nog terug luisteren, maar het gaat een pittig traject van 20 weken worden.

Uit m'n hoofd; 4x twee wekelijks en 12x wekelijks.

Daarna en tussentijds kijken wat het doet. Aangezien chemo de aanmaak van witte bloedlichaampjes verzwakt, komt er wekelijks een verpleegkundige thuis om een injectie met eiwitten die de aanmaak stimuleren, te geven.

Die kl...chemo die me aan de ene kant beter moet maken, maakt zoals we allemaal weten, ook heel veel stuk in je lijf.

De lijst met bijwerkingen is onuitputtelijk; ter kennisgeving aangenomen. Ik zie wel. Het enige dat ik kan doen is zo sterk mogelijk zijn, zolang ik kan blijf ik dan ook hardlopen! Nog een bijkomstigheid van de chemo; het wordt steeds lastiger om een bloedvat aan te prikken en aangezien de chemo's via een infuus gaan en er voor iedere behandeling bloed geprikt moet worden, heb ik besloten om een zgn. Picc- lijn te laten plaatsen. Een soort permanent infuus met een slangetje naar het grootste bloedvat vlakbij je hart. Iiiiieeeeek, dit vind Tanja allemaal al heel eng klinken, maar ga er ongetwijfeld mijn voordeel mee doen. Dit gaat 30 december gebeuren, dus de Kerstdagen kunnen we "rustig" doorbrengen.

Na dit gesprek moesten we ons melden op de verpleegafdeling oncologie voor een intakegesprek met de verpleegkundige. En oef! dát was confronterend! Dan zie je dus je voorland... kale, ziek ogende vrouwen, mensen in langsrijdende bedden, infusen... Ook hier ook weer enorm aardige mensen, maar je krijgt zo'n puist informatie over je heen! Gelukkig ook in boekvorm verkrijgbaar 😂,  dus vanmiddag nog eens rustig doorgenomen. What the hell!!!!! Ik werd er niet echt vrolijk van, maar nogmaals ik laat het nu maar even rusten (of althans, doe daar een poging toe). tenslotte reageert ieder mens anders op een behandeling.

Na deze enerverende middag konden we gelukkig weer aanschuiven bij de PréKerst met alle naaste lieverds om ons heen. Was zo fijn om als samengestelde familie bij elkaar te zijn, de Liefde stroomde! Er werd een traantje weggepinkt maar ook minstens zo hard gelachen (heerlijk die foute humor!). Hoogtepunt was toch wel het gitaarspel van Geert; Capricho Arabe van Francisco Tárrega. Door hem toepasselijk hertaald tot; "Fuck de Kankhûûûr". Trots!

Na afloop, toen ik weer samen met Ton thuis was, kwam de langverwachtte ontlading. Wist niet dat ik zo hard kon huilen en vloeken. Machteloosheid ten top. Gelukkig daarna uitgeput in slaap gevallen en vanochtend weer met hernieuwde energie opgestaan. Klaar om het laatste stukje onderzoek mee te maken. Eerst nog even bloedafname i.v.m erfelijkheidsonderzoek ( "mijn" triple negatief heeft die eigenschap) en daar door de MRI. Nu eerst vakantie tot de 30e (die Picc-lijn). Dinsdag 7 januari pré-medicatie halen en uitleg en woensdag 8 januari start het circus.

Sorry mensen, dit stukje toch langer dan gepland. Maar ja, je hóeft het niet te lezen hé?!

Alles is Liefde!

Gatver, na een rommelig nachtje, blééf ik maar onrustig. Krantje lezen was het ook niet, hoorde continue mn eigen hartslag 🤔   Auto door de wasstraat, tijdens die sessie ademhalings oefeningen gedaan, haha. Hielp ook niet echt,dus dan zit er nog maar 1 ding op; rennen Tan, rennen!!

En dat hielp🤗

Kan ik me nu storten op het maken van kerst hapjes.

Lieve allemaal,

Het is een beetje onwerkelijk allemaal.

Deze week gebeurt er niet zoveel, op afgelopen dinsdag na toen er nog puncties werden afgenomen. Ik voel me absoluut niet ziek, nog genoten van de kerstviering op school, doe de boodschappen, rommel wat in m'n huis & tuin.

Maar soms knalt 'ie er weer onverwachts hard in; oh ja, ik heb kanker! Wat ik dan vervolgens direct weer probeer te relativeren; het is maar gewoon borstkanker, er zijn mensen die er veel slechter aan toe zijn.

Soms lukt die gedachte, maar net zo vaak slaat de schrik weer om m'n hart en dat komt voornamelijk door de gedachte "wat staat me in godsnaam allemaal nog te wachten". Is mijn lijf fit en sterk genoeg om de chemo's te te weerstaan? Hoe zal het zijn om geopereerd te worden? (voor alles is een eerste keer...) Zou het inderdaad één jaar in beslag nemen? Kunnen Ton en ik nog op wintersport?

Maandag gesprek met de oncoloog en dinsdag nog een MRI. Ga er vanuit dat er daarna meer duidelijkheid komt over wanneer de  daadwerkelijke behandeling gaat starten. Tot die tijd geniet ik van alle lieve kaartjes, ondersteunende app-jes en mijn eigen "bloemenwinkeltje".

Enne........sommigen vinden mij "stoer", maar geloof me; hoewel ik aardig dingen kan omschrijven, in werkelijkheid ben ik doodsbang.

Maar ik blijf hardnekkig geloven in de huidige wetenschap, in positiviteit en bovenal De Liefde!!!! (van iedereen om me heen) En nu maar gewoon een rondje hardlopen, beetje de basisconditie vasthouden kan geen kwaad 😊

Liefs Tan

Je hoort en leest het zo vaak; één op de 3 mensen krijgt kanker. Nu ben ik aan de beurt... en het begon allemaal met een verdikte lymfeklier onder mijn oksel. Na een aanvankelijke diagnose dat het overal kon zitten(op mammografie en echo's van de borsten) was aanvankelijk niets te zien. Ja, een goedaardig knobbeltje op rechts, wel kwaadaardige tumor in de oksel. De arts sprak de angst uit voor longkanker, omdat de lymfeklier opgezet was en een longtumor de neiging heeft om een "stationnetje over te slaan". Het was een enorme klap, Ton en ik geschrokken en ik was enorm bang dat het mijn laatste kerst zou worden.

Dus na de PETscan en nog wat echo's en puncties de uitslag; "gewoon borstkanker". Dat was dan ook gek genoeg een opluchting. Zal ongetwijfeld een zware periode worden, ben volgens arts een jaar uit de roulatie, maar er is genezing mogelijk!

Maar kreeg vandaag van m'n vriendin Ineke een molletje (ja, zo'n beestje die zich ook zo goed kan verstoppen 😏  ) uit één van mijn lievelingskinderboeken "Over de mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft ". Dit gaat m'n mascotte en motto voor de komende periode worden; we laten ons niet zomaar op de kop poepen!! Ik maak dit blog ("dat doet ze anders nooit") met in m'n achterhoofd; Wie schrijft, die blijft én het lucht zo lekker op!

Dus, jullie zullen nog van me horen!

En nu al zó dankbaar voor alle steun,leve de liefde!

Liefs Tan