Mijn naam is Elke en ik ben 29 jaar. Vandaag precies 1 jaar geleden ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst, waarmee ik direct naar de huisarts ben gegaan. Ik werd voor de zekerheid doorgestuurd naar het ziekenhuis voor verdere onderzoeken, maar de huisarts dacht dat het wel goed zat. Helaas was niets minder waar. Ik kreeg via de huisarts de uitslag van de onderzoeken: borstkanker. In één klap stond mijn leven stil. Hoe kan dat nou op deze leeftijd? 

Voor verdere info werd ik weer doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar ik vervolgens te horen kreeg dat het allemaal wel meeviel.. het bleek om DCIS te gaan, dit is een voorstadium van borstkanker. Wat een opluchting! Een borstbesparende operatie zou volgen, en ik kon weer lekker verder leven.

Helaas bleek de patholoog vervolgens toch wat twijfels te hebben, misschien was het wél borstkanker? Ik heb direct een second opinion aangevraagd bij een ander ziekenhuis, waar ik na een week al terecht kon. Na een nieuw biopt kwam daar dan toch de definitieve uitslag: triple negatieve borstkanker.. weer die klap in mijn gezicht. Diezelfde dag volgde ook nog een telefoontje van de klinisch geneticus: ik bleek een genmutatie te hebben, BRCA1. Dit betekend dat ik 60-80% kans heb op borstkanker en daarnaast ook 35-45% kans op eierstokkanker. Opnieuw diezelfde klap, maar dan nog harder. 

Ik ben vervolgens gestart met een versneld IVF-traject om eicelletjes in te vriezen. Daarna volgde 16 chemokuren, een zware operatie waarbij mijn beide borsten werden geamputeerd, het vullen van de tissue expanders, 15 bestralingen en begin ik volgende week met chemopillen, voor een half jaar. En dan staat er nog een operatie op de planning: de wissel naar siliconen protheses. 

Over een paar jaar zullen ook preventief mijn eierstokken verwijderd worden. 

Ondanks alles ben ik ontzettend positief en zit ik nooit stil. Tijdens mijn behandelingen ben ik ontzettend veel blijven sporten. Ik stond bijna dagelijks in de sportschool, haalde hier mijn kracht uit om door te gaan. In de sportschool kon ik mijn hoofd legen. En hierdoor ging ik makkelijker door mijn kuren heen. Ik deed aan fitness, yoga, kickboksen en ik wandelde erg veel. Bewegen is voor mij de basis om goed te kunnen functioneren. 

Ik heb tussen mijn chemokuren en operatie in de Alpe D’HuZes gelopen en daarvoor €32.341,- opgehaald. 

Als ik iets niet kan door mijn ziekte, ga ik niet bij de pakken neer zitten. Ik ga opzoek naar iets wat ik wel kan. Ik vraag me ook niet af waarom mij zoiets is overkomen, maar ben juist dankbaar dat ik het knobbeltje in mijn borst heb ontdekt, omdat het anders minder goed had kunnen aflopen. 

Met mijn verhaal hoop ik anderen te kunnen inspireren. Te laten zien dat wanneer alles tegen lijkt te zitten er toch nog manieren zijn om het leven weer mooi te kunnen vinden. Bewegen tijdens zo’n traject is van belang, welke manier van bewegen dan ook. En wanneer je lichamelijk lekker in je vel zit zal dit ook helpend zijn voor je koppie! 

Liefs

Elke Albers