Chantal van Hooijdonk

Donderdag 28 mei 2020. De dag dat mijn leven compleet veranderde, en een heftige achtbaan in stapte waar ik geen controle over had. Maar ook de dag dat ik mezelf en mijn leven dubbel terug kreeg. Ik ben Chantal, nu 36 jaar en ik heb borstkanker gehad op mijn 32e.

Een knobbeltje op 32 jarige leeftijd? Zal vast niks zijn, toch maar even laten checken. Een mammografie en meteen door naar de echografie; ‘Oke, dit is echt niet goed, je kunt er vanuit gaan dat je borstkanker hebt’. 

Verdict: triple positieve borstkanker. Super heftig zou je denken. Meteen weg controle, maar als controlfreak was dat pas heftig. Heftiger dan de uitslag! En toen onderzoeken, bloedprikken… ik kon de tel niet bijhouden. Tegelijkertijd stond ik ook ineens voor keuzes en kreeg ik gedachtes waar ik niet mee bezig wilde zijn: eicellen invriezen ja/nee; word ik onvruchtbaar, verlies ik mijn haren, een pruik uitkiezen, ben ik gen-drager, krijg ik een amputatie, waar blijft mijn vrouwelijkheid, kan ik mijn werk en passie als sportinstructrice nog uitoefenen? 

Ik keek meteen waar ik de controle terug kon pakken en hoe ik er niet als een kankerpatiënt uit zou komen te zien; ik liet direct mijn wenkbrauwen tatoeëren, liet een port-a-cath zetten en koos voor de cold-cap tijdens de chemotherapie.  Wat is dit heftig, een paar uur met een kap van -7 op je hoofd. Net een continue brainfreeze van een ijsje, maar letterlijk geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om de cap af te zetten. Godzijdank was dit niet voor niets, want ik had nog genoeg haren om geen pruik te hoeven dragen. En dit alles tijdens de corona-periode; alleen naar het ziekenhuis, alleen in de wachtkamer, alleen aan het infuus en zelfs op de operatiedag bij de ingang afgezet worden door mijn vader. Balen! Maar als ik dit alles ‘alleen’ kan, wie kan me dan iets maken. I’ll beat this cancer!  

Mijn drive om te blijven functioneren in de maatschappij en geen patiënt te zijn was ontzettend groot zodat ik toch nog intensief heb kunnen sporten en ik kon ook nog aangepast werken. De slechte dagen, en die had ik, zien mensen niet. Hierdoor hoor je vaak vervelende dingen van hoe slecht anderen met borstkanker het hebben en ik niet. Mensen zien je niet als je boven de wc hangt, een dag met bloedneuzen hebt, je alleen maar slaapt, misselijk bent en alle bijkomende zorgen die je met je meedraagt. 

Chemotherapie, immunotherapie, borstsparende operatie, bestraling en anti-hormonale therapie. Alles kwam voorbij in de achtbaan. Vooral het laatste wordt erg onderschat, het heeft zoveel impact op je dagelijks leven met alle bijbehorende bijwerkingen; stemmingswisselingen, somberheid, slecht slapen, overgang, opvliegers, stramme handen in de ochtend en die verdomde continue moeheid. 

Ik hoor vaak van mensen om me heen dat ze zoveel steun kregen van hun partner in hun ziektetraject. Helaas heb ik dit anders ervaren. Mijn relatie van 12 jaar, wat ooit begon als een gelukkig relatie, verliet mij aan het begin van het traject; na de 3e chemo, voor een ander. Een relatie waarin ik gevangen zat omdat het ging zoals het ging. Ik cijferde mezelf altijd weg voor een partner die kampte met een zware drank- en drugs verslaving. Toen ik ziek werd was ik teveel.

Tijdens mijn traject ben ik verhuisd naar mijn ouders en uiteindelijk naar mijn eigen plekje waar ik genas van kanker maar ook van de relatie. Na jarenlang iemand anders steunen, ondersteunen en begeleiden vond ik dat ik meer verdiende en zag meer dan ooit in dat het leven echt te kort is. Ik ging door een heel diep dal, maar ik ben zo goed opgevangen door familie, collega’s en vrienden. Zonder deze mensen weet ik niet hoe ik deze achtbaan uit had moeten rollen. 

Uiteraard hoop ik dit nooit meer mee te maken, maar toch ben ik ontzettend dankbaar. Door kanker heb ik mezelf en mijn leven dubbel en dwars teruggekregen en zijn er nieuwe vriendschappen voor het leven ontstaan. Het leven is mooi. Zeg je nee tegen een ander, dan zeg je ja tegen jezelf! En dat zou iedereen een beetje meer moeten doen, want het leven is mooi 😊 

Chantal