Ik zit nu in fase 3. Klaar met de chemo. Een soort van vakantieperiode. Bijkomen van de chemo.

De laatste chemokuur was 3 weken geleden. En ik probeer te ontdekken of ik al iets van een verandering en verbetering merk in mijn lichaam. De ene dag gaat het beter dan de andere dag.

Mijn vingertoppen en voeten komen weer een beetje bij. Het staat iets minder strak gespannen en mijn zenuwuiteinden trekken weer bij, gelukkig! Het kan n.l. blijvend zijn dat je vingertoppen het minder goed doen omdat de zenuwuiteinden zijn aangetast. Dus bijvoorbeeld dingen oppakken gaat dan moeilijker.

Verder heb ik iets meer energie, maar zit ik echt nog niet op een normaal niveau. 

Ik ga ongeveer om de dag naar de sportschool om rustig aan te trainen en te bewegen, en doe dat niet langer dan een uur.

Als ik drie uur lang op mijn benen heb gestaan dan kan ik niet meer staan. Pijn in mijn onderrug en benen. Wat helpt is even liggen op je rug de grond. Yoga oefeningen en blijven rekken en strekken. Ik heb ook de tip gekregen om Chinese acupunctuur uit te proberen, dus dat ga ik doen. Chinese thee is sowieso goed om te ontgiften. Ook loop ik bij de fisio en een Holistisch Massagetherapeut. Eigenlijk pak ik alles aan om verbetering te krijgen in mijn lichaam en dat voelt goed.

Noor de masseuse kwam trouwens met het idee om een ander woord voor kanker te verzinnen. En dat is ‘woolemelooze’ geworden. dat klinkt toch even wat beter dan het woord kanker.

Dus..: ‘Ik heb de woolemelooze, maar ben daar bijna vanaf :)’

Soms overkomt mij het gevoel van..

Mijn uiterlijk. Is ook een ding. Ik ga door een fase heen. Ik zit nu echt in een andere verpakking dan voor de chemo, en als ik zo de foto’s terug bekijk van voor die fase dan zie ik een hele mooie meid met prachtig haar, mooie uitstraling en nog niet eens zo’n slecht figuur.. 

Ik kan je zeggen dat ik daar zo naar terug verlang.. De tijd van een gezond en slank lichaam. Je herkent het misschien vast wel als je naar oude foto’s kijkt. Toen was het heus nog niet zo slecht:)!! Nu kijk ik met weemoed terug naar toen.

Het is frustrerend en soms jank ik dat eruit maar ik probeer er ook het beste van te maken. Dus maak ik me op (Ik hou ervan, van make-up!!) , en probeer ik mij zo goed als leuk aan te kleden. De kilo’s er weer af te krijgen, probeer me sexy te voelen, en verlang ik naar de dag dat ik weer haar op mijn hoofd heb. Het begint overigens alweer iets te groeien. Hopelijk gaat dat kale er snel vanaf want ik mis mijn haar. Het was mijn vrouwelijkheid.. 

Ik heb trouwens wel de oplossing voor mijn kaalheid:) Als iedereen nu eens kaal zou zijn:) Dan is kaal zijn dus heel gewoon. hahaha! Dan maakt het dus niets meer uit. (Oh Ohhh.. wat slecht van mij :) Ondanks alles moet je van jezelf houden zoals je nu bent. Dat zeg ik elke dag tegen mijzelf. Ik hou van mezelf maar vind de kaalheid en de extra kilo’s moeilijk te accepteren. En ik weet het.. Elk pondje gaat door het mondje.. Ook dat doe ikzelf. Nou ja alles op zijn tijd dan maar. Deze fase gaat ook weer voorbij. Het haar komt weer volop terug hou ik mezelf voor.:)

Uiteindelijk zal ik er anders uitkomen dan dat ik voorheen inging. ...

Weer in de positiviteit.

Dat ik geopereerd moet worden was al vanaf begin af aan bekend. Maar welke operatie en wanneer was nog een niet duidelijk. Nu inmiddels wel. Ik sta er helemaal achter en ga ervoor maar eerst moet mij wat van het hart!! En wel mijn liefde voor muziek-hart.

Ik heb een heerlijke ervaring gehad! Voor mij een wonderlijke en nieuwe ervaring.

Iets wat we eigenlijk allemaal wel weten is dat live-muziek, zingen en dansen zo ontzettend goed is voor onze lichamen en onze geest.

En wederom heb ik dat weer mogen ervaren.

Vorig weekend ben ik in Club Dauphine in Amsterdam geweest om heerlijk te dineren en te genieten van live muziek van de Club Dauphine huisband met Candy Dulfer. Het was een magische avond in een fantastische accommodatie. De band mocht eindelijk weer spelen na maanden thuis te zitten en dat kon je horen. Het spatte er vanaf, zo goed waren de jongens. Ik stel je even voor: Roger Happel (Toetsen), Mark Stoop (Drums), Paddy van Rijswijk (Bas), Patrick Drabe (Gitaar). En niet te vergeten de fantastische Candy Dulfer die de avond opende. Wat speelt ze toch geweldig.. 

Gastzangers waren Do, Jennie Lena en Ivan Peroti. Ik heb menig traantje gelaten bij deze fantastische zangers. Zelf heb ik ook een nummer gezongen, wat even heerlijk was om te doen. De blijdschap, liefde voor muziek en positiviteit was voelbaar, en de wil om dit te delen met het publiek was overduidelijk. Het wonderlijke is dat ik deze avond geen centje pijn heb gehad. Ook de volgende dag was mijn lichaam nog geladen van de positieve energie van die avond. Ik zeg het je!! Mensen we hebben de energie van live muziek nodig voor onze gezondheid om onszelf weer op te laden met de juiste energie! Wees niet bang en ga naar een concert. Laad jezelf op met die positiviteit zodat alle cellen in je lichaam weer even kunnen trillen van geluk. Daar kan geen corona tegenop!

Na al die maanden thuis zitten en niet te mogen spelen waardeer ik het des te meer dat er weer gespeeld mag worden. Groot respect voor de mensen die het initiatief nemen om hun deuren weer te openen voor onze muzikanten en artiesten. De kosten worden er vaak niet uitgehaald maar de wil is sterker om dit te moeten doen. Daarom zou het fijn zijn als we de cultuursector meer kunnen steunen want we hebben het erg zwaar wat betreft ons inkomen en we missen het live muziekgevoel enorm. Koop bijv. dat album van jouw artiest, of koop een kaartje voor een concert of het theater. Steun de mensen.

Nogmaals: De wisselwerking met het publiek is van levensbelang. We hebben die blijdschap nodig!!

De kleine optredens zoals huisconcerten en bijzondere gelegenheden waar we in klein gezelschap muziek mogen maken zijn mij zeer dierbaar. Dus kom maar op met die optredens! Mensen vinden mij vaak zo positief en zo dapper.. ‘Hoe doe je dat toch om de hele tijd zo positief te zijn?’ vragen ze aan mij..

Nou ik kan je zeggen: ik ben niet altijd zo positief zoals je al eerder kon lezen. Maar ik hoop wel met positiviteit een glimlach te creëren of te inspireren.

Natuurlijk ga ik soms ook van de ene emotie in de andere. Soms kan ik ook wel janken.. Tranen van geluk, en tranen van frustratie. Ik wil zo graag alles uit het leven halen.. Met alles bedoel ik mijn mooiste leven leven hier op aarde. De wil om te kunnen inspireren en de wil om mijn eigen talent tot uiting te laten komen. Dat lukt heel vaak. Maar soms komt het er ook even niet uit, en soms wil mijn lichaam niet.. 

Ik sta dan wel even stil bij wat er nu aan de hand is. Moet het wel even op een rij zetten, en als het geland is dan denk ik aan alle mensen die het nog veel zwaarder hebben dan ik. Ik ben dus niet de enige. Mijn lieve vriendin Jos heeft Lime.. Zij heeft jaren op de bank gelegen. Het lichaam kon niet. Zo frustrerend en soms zo eenzaam. Gelukkig gaat het nu beter met haar. Genieten van de goede dagen, en de rust vinden in de slechte dagen. Dat is wat we dan kunnen doen.

Alles wat we meemaken en alle ervaringen en emoties zijn ook weer een mooie inspiratiebron. Dat is het positieve! Uit verdriet komt weer een mooi liedje. En laat ik nu toevallig een prachtig duet hebben opgenomen met Robin van Beek (oprichter Vocal Center) voor zijn album. Het heet ‘Ik en mijn verdriet’. We kennen het allemaal. 19 juli is zijn c.d. presentatie en dan zullen we het lied voor het eerst live gaan zingen. Robin heeft een prachtig Nederlandstalig album opgenomen. Elk liedje is een parel. Echt de moeite waard om het album aan te schaffen en zijn concert bij te wonen. Voor meer info: www.robinzingt.nl De leuke dingen waar ik verder de dagen mee door kom is genieten van mijn omgeving, mijn hondje Ramona en de liefde om mij heen, de studio waar ik heerlijk mijn gang kan gaan met koortjes arrangeren en opnemen, en mooie liedjes maken. 

Ondertussen heb ik gesprekken gehad met de artsen die mij gaan opereren, en moest ik een beslissing nemen welke operatie ik in wil gaan.

Borstsparend of gaan voor een implantaat. Ik ga voor het laatste. Bij borstbesparing hoort de hormoontherapie en bestraling. Althans dat raadt men aan. Hormoontherapie is 5 jaar lang pillen slikken met eventuele bijwerkingen. Ik kies ervoor dat niet te doen. Bij beide operaties gaan ze het weefsel nog onderzoeken op uitzaaiingen. Natuurlijk was de uitslag van de ICT- scan erg mooi maar het is altijd afwachten wat ze na de operatie vinden. Of er ergens nog een cel rondzweeft. En of er geen uitzaaiingen zijn. Ze gaan ook de eerste lymfeklier (de poortwachter) weghalen. Zodat deze geen slechte cellen kunnen doorgeven.

Dus eigenlijk wordt het nog heel spannend.

In ieder geval mogen ze van mij alles weghalen omdat ik zo min mogelijk risico wil lopen.

Ook hier denk ik weer aan alle vrouwen die mij zijn voorgegaan met deze spannende ingreep. En dan denk ik vooral aan mijn stoere sterke moeders die hier ook doorheen zijn gegaan. Mijn heldinnen, mijn voorbeelden. 

We gaan allemaal door ervaringen heen en het is aan ons hoe we ermee omgaan. Met een beetje geluk zonder al te veel pijn. Begin augustus word ik geopereerd. Ik denk dat ik dan maar wat boeken ga inslaan om de tijd door te komen :) Mooie tips zijn altijd welkom! Nu nog even een maandje om te ontspannen.

Ik wens jullie veel liefde, kracht en gezondheid toe!!

Lieve groet, Desray

Yes!! Morgen krijg ik mijn laatste chemo ‘gezondheidskuur’!! En ik kijk ernaar uit. De laatste loodjes.. Wat zijn die 5 maanden dan snel voorbij gegaan. De laatste paar weken waren behoorlijk pittig. Hoe goed het ook ging in het begin, hoe zwaar het de afgelopen weken is geweest. Het lichaam hersteld steeds moeizamer. Ik denk voor degene die ook chemotherapie hebben gehad heel herkenbaar. Vooral de pijn in de benen en onderrug vind ik het vervelends. Maarrrr… Lang leven de pijnstillers:) Je benen moeten je de gehele dag dragen. En de laatste weken is bukken, iets oppakken van de grond al erg vermoeiend. (Dagelijks gepuf en gezucht:) En dat ben ik natuurlijk niet gewend. Wij vrouwen doen altijd alles tegelijk en rennen maar door, dus het heeft mij wel even wat tijd gekost om zwak zijn te moeten accepteren. Het helpt mij wel om soms even met iemand te praten die er ook inzit of zat, zodat je weet dat het erbij hoort. Even lekker klagen samen, haha :)

Onderstaande zal herkenbaar zijn:

Natuurlijk krijg je goed advies en een lijst met bijwerkingen van het ziekenhuis, maar dan nog komt er zoveel op je af bij de gesprekken dat er soms dingen zijn die je ontgaan. Bijvoorbeeld: men vraagt mij elke week over mijn klachten die ik die week heb gehad, en specifiek over de gevoeligheid in de toppen van vingers en voeten. De zenuwuiteinden worden n.l aangetast door de chemo, en als je niet oplet kan het leiden tot blijvende klachten. Nu had ik wel pijn in de voeten (vooral de hielen) en zijn mijn vingertoppen erg gevoelig, maar er viel heus wel mee te leven. Totdat ik hoorde dat ik terug moest in de doses vd chemo omdat het anders blijvend gevolg kan hebben voor mijn zenuwuiteinden. Dat is mij in het begin wel verteld maar dat was ik allang weer vergeten.  Ook heb ik de laatste weken geen magnesium meer geslikt, omdat deze pillen op waren, en ik denk dat daardoor ook de pijn meer terug kwam.. In ieder geval slaap ik nu weer iets beter door ’s nachts nu ik ze weer slik. Ook helpen de yoga oefeningen en het rekken en strekken mij. Het verlicht de uitstraling in je lichaam iets.

Heej, nogmaals, ik wil niet zielig doen of klagen, want ik besef me wel degelijk dat het allemaal veel erger kan zijn. En ik leef dan ook echt mee met de mensen die het zo zwaar hebben. Bij mij verloopt het min of meer allemaal soepel, maar ik spreek ook mensen in het ziekenhuis die eigenlijk zijn uitbehandeld. Nogmaals ik leef echt met jullie mee.. Het leven kan soms heel verdrietig zijn.

Ik heb een vriendinnetje die dagelijks in haar scootmobiel zit omdat het lopen te vermoeiend is. Zij heeft de ziekte ME/cvs (vermoeidheids- en spierziekte) Esther heeft ermee leren leven maar ze weet ook dat het niet beter wordt, alleen maar slechter omdat er geen goede behandeling voor is voor haar. Toch blijft zij positief en haalt eruit wat ze kan. Mooi hoor.. Sterk Je hebt het niet altijd zelf uit te kiezen. Ik sta er nu allemaal wat bewuster bij stil.

Voor mij was er afgelopen week goed nieuws!

Ik kreeg de uitslag van mijn tweede ICT-scan in Ter Gooi ziekenhuis. Ik sprak met de vrouwelijke oncologie arts Dr. Hellingman en plastisch chirurg Dr. van Turnhout. Beiden waren erg enthousiast want de tumor van 5,5 cm was zo goed als weg op twee stipjes van 5mm na dan. Dus dat was echt geweldig nieuws! Ik had het niet verwacht dat het zo ver geslonken zou zijn. Het is natuurlijk nog echt afwachten of ze nog kankercellen gaan vinden bij de operatie, want wat ze gaan weghalen gaat wel naar het laboratorium voor onderzoek en op de scan ziet men niet alles. In ieder geval is het echt heel fijn om te weten dat de afgelopen 5 maanden niet voor niets zijn geweest. Voor mij een geruststelling dat de chemo geholpen heeft, en mocht er buiten het gebied in mijn borst nog ergens een kankercel hebben gezeten dan ben ik er wel van overtuigd dat deze nu weg is. Vanaf volgende week krijgt mijn lichaam weer de kans om zich te gaan herstellen en op kracht te komen voor de operatie. Want deze gaat ook nog gebeuren.

Door de Corona crisis en mijn ziekte word ik dus gedwongen anders in het leven te gaan staan. Ik doe alles in een heel ander tempo, en voel veel beter aan wat goed voor mij is en wat niet. Ik leef van de liefde en de mensen om mij heen, en mijn liefde voor muziek. Ik wil bovendien dat mijn leven een positieve betekenis heeft voor mijzelf en anderen. Ik ben daarom ook dankbaar voor alles dat er nu is.  Ik heb besloten dat de borstkanker voor mij een positieve aanleiding zal zijn in de dingen die ik nog wil doen. Ook komt mijn leven af en toe gedeeltelijk voorbij en besef ik mij dat ik verschillende levens heb geleefd in dit leven. 

Ongelooflijk dankbaar ben ik voor alles dat ik tot nu toe mee mocht maken. De positieve en negatieve momenten hebben mij gevormd tot wie ik nu ben. Mijn jeugd, de 90’s, de successen (ik mocht de wereld zien), het volwassen worden, mijn vorige huwelijk en het NU. En er valt nog heel wat meer te beleven! Kom maar op! Ik heb er zin in!!! Zo hebben we laatst een nieuwe versie van ‘Never Alone’ opgenomen. (De Equality Version 2020). Hier werd ik ook weer zo blij van!! 

Ik zag mijn maatjes weer en we konden weer even lekker muziek maken.  Met grote dank aan Patrick Drabe die de versie verzonnen en gemaakt heeft!

Check mijn website of you tube kanaal mocht je het nog niet gezien hebben.

Op dit moment ben ik mijn muziek aan het afmixen, wat een gaaf proces is. De liedjes passen perfect bij de fase waar ik de afgelopen paar jaar doorheen ben gegaan. (Vrouw worden, acceptatie en het voor mijzelf opkomen) Ik heb zin om mijn album uit te brengen en de liedjes live te zingen voor publiek. Dat is uiteindelijk een van de mooiste dingen die ik kan doen. En zo zijn er nog een aantal dingen die ik wil realiseren. Ik heb dus nog veel om voor te leven.

Ik wens jullie allemaal een goede gezondheid, liefde, hoop en inspiratie in deze tijd!

Lieve groet, Desray

Het is Hemelvaartsdag 2020, het zonnetje schijnt en het wordt vandaag 28 graden. Een mooie dag om mijn tweede blog te schrijven.

Het is 10 uur s’ochtend en ik heb net mijn rondje sportvelden gelopen met Ramona. Beetje trimmen, beetje lopen, rekken strekken, buikspieroefeningen op de grond in het gras bij de vijver en een beetje yoga. Een heerlijke manier om de dag te beginnen. En nu lekker met een kopje koffie onder de parasol in de tuin schrijven. Als ik buiten kan zitten schrijven heb ik toch de meeste inspiratie.

Allereerst wil ik bij deze iedereen bedanken voor al jullie lieve en bemoedigende reacties op mijn eerste blog. Het is enorm overweldigend geweest om al deze reacties te lezen, en ik moest er echt even de tijd voor nemen om het te laten bezinken. Want door het te lezen besef ik mij weer dat het best ernstig is dat wat ik heb.. En dat er ook mensen zijn die het niet redden na hun grote strijd die ze hebben moeten leveren. Heel verdrietig, en ik leef dan ook mee met de mensen die achter zijn gebleven en hiermee moeten leven.

Voor mij is het nog niet zo ver en ik zit volop in mijn strijd waar ik tot nu toe goed doorheen kom! Ik ga er nog steeds van uit dat ik beter word en dat dit alles ook weer voorbij gaat.

Nou hier gaan we met de blog..

Zoals ik in mijn eerste blog al vertelde heb ik voor de kerst 2019 te horen gekregen dat ik borstkanker heb. Het was alsof ik het al wist.. Mijn vermoeden werd bevestigd. En mijn leven stond op stil.. Nu wist ik waar mijn vermoeidheid, pijntjes en zwarte depressieve gedachten vandaan kwamen. Het is geen burn-out, geen overgangsverschijnselen:) maar een tumor die je lichaam opvreet. En daar wordt je moe van. 

Ik had al vaker gedacht in 2019: ‘Wat nou als ik borstkanker heb?’ Wat zou ik dan gaan doen? Hoe gaat mijn leven er dan uitzien? Nou.. het was zover. Nadat ik een harde schijf in mijn borst voelde heb ik de huisarts gebeld en wilde ik een onderzoek starten. Ik wist zeker dat het niet in orde was. 

Eerst kreeg ik een echo en daarop konden ze zien dat er weefsel zat dat er verdacht uitzag. Het was zo’n 2 cm zei de arts. Vanaf dat moment ging ik de onderzoeken in. Ik ging nu echt de mallemolen van het ziekenhuis in. Mijn hele lichaam werd gescand en ze namen weefsel uit beiden borsten om te kijken wat voor ‘type’ weefsel het was. Ondanks verdoving was dat een erg pijnlijke ervaring. Nou kan ik heus tegen pijn, maar de emoties die daarbij vrij kwamen waren niet mis.

Langzamerhand kwam het besef dat ik nu echt een patiënt was die ziek was.. Het was alsof ik in een film zat. Een nare film die ik normaal gesproken nooit zal willen bekijken. Maar nu moest ik wel.

Huilend lag ik daar op die bank in het ziekenhuis.. Verontschuldigend naar de verpleegsters en artsen: ‘Sorry hoor, ik kan mijn tranen niet inhouden. Het is allemaal zo eng en spannend, en ik vind het vreselijk hier te moeten liggen.’ De artsen waren erg lief en begripvol. Ze maken dit natuurlijk dagelijks mee. En ik besefte mij dan ook toen ik daar lag dat ik niet alleen was in dit verhaal maar dat er zoveel vrouwen zijn die dagelijks hetzelfde meemaken. Deze gedachte gaf mij een beetje troost. Omdat er samen doorheen moeten gaan. 

Het moest echt bezinken want ik ben mijn hele leven een positieve vechter en werker geweest. Vanaf dit moment wil je alleen nog maar duidelijkheid over wat het eigenlijk inhoud borstkanker.. En waarom of waardoor heb ik het? Ik dacht aan erfelijkheid maar na onderzoek blijkt dat dat niet het geval is. Iedereen in mijn familie kreeg het na haar 50ste, en het type kanker is hormoon gebonden. Het waarom je kanker krijgt is vaag gebied. Ik geloof zelf wel dat je door heel veel stress ziek kan worden. En dat voeding veel kan doen. Het gebied waarin je leeft. In Aziatische landen komt het veel minder voor en drinkt met veel meer groene thee dat je lichaam ontgift. Maar ook de stralingen van het leefgebied spelen vaak een rol. 

In ieder geval de eerste paar weken was ik er maar druk mee. ICT scan, MRI scan, gesprekken om de resultaten te bespreken en vervolgens het behandelplan.

Er komt een hoop op je af, en het is maar goed dat ik in die periode iemand bij me had want door de stress komt het soms vaag binnen en vergeet je soms ook weer wat er gezegd wordt. Maar ik heb 2 mooie klappers van het ziekenhuis waar ik alles in bewaar. In het begin dacht ik nog dat ik een dagboek moest bijhouden of dat ik mijzelf elke dag moest filmen. Leuk voor later dacht ik. Zodat ik geen info vergeet. Maar eerlijk gezegd heb ik dat niet gedaan en ga ik er stap voor stap doorheen en laat de info ook weer achter me. Ik ga er gewillig doorheen, want met een tumor van 5,5cm vond ik dat ik geen keus had dan de chemo in te gaan.

Tip: Ik heb wel een mooie tip gehad van een vriendin van Gerlinde Vliegenthart. Gerlinde komt uit de kleinkunst hoek en heeft haar eigen You Tube kanaal met blogs. Ze heeft haar hele borstkanker verhaal van begin tot eind gefilmd met humor en tips. Heel herkenbaar voor mensen die hier doorheen gaan.

Het behandelplan: 4 AC kuren om de week. Daarna 12 weken lang elke week een Paditaxel kuur. Even een maandje herstellen, dan 3 weken bestraling, en dan opereren en weer herstellen. Met de bestraling en het opereren ben ik nu nog niet zo bezig want als ik daaraan denk dan kan ik me van alles in mijn hoofd halen dat mij toch depri maakt. 

Ik wil nog even niet over pijn hoeven nadenken.

Dus leef ik in het NU. Ga ik NU door de chemo periode en dat gaat best goed. Ik kan best veel doen. Zingen gaat goed, zelfs een half uurtje ‘2 Brothers’ optreden gaat goed. Als ik maar naar mijn lichaam luister en op tijd een kleine rustpauze inlas zodat ik minder last heb van vermoeidheid en pijntjes.

In Februari ben ik begonnen met mijn gezondheidskuren zoals ik ze noem. De Chemo.

Ik kon kiezen om een koelkap op te doen tijdens de behandelingen om mijn haar te behouden. Maar dan nog zou de kwaliteit van mijn haar flink achteruit gaan, dus heb ik er voor gekozen om geen kap te dragen en helemaal al the way te gaan. Dat inhoud dat mijn haar ging uitvallen in week 3. Heel even had ik de hoop dat ik een uitzondering was en dat ik wel mijn haar zou behouden maar dat was te optimistisch gedacht:) Zoals ik al zei in mijn eerste blog: Lang leven de mutjes en pruiken! Mijn haar komt straks weer terug. Alles gaat weer voorbij. Ook dit kale koppie is tijdelijk. Al vind ik het soms echt vreselijk.

De dag dat mijn haar uitviel ben ik meteen naar de kapper gegaan en hebben we het eraf gehaald. Die dag voelde ik me sterk en kon ik het goed aan. Was trots op mijzelf, maar kwam ook tot het besef dat er geen weg meer terug was naar mijn oude leven. Vanaf die dag is er een leven voor de kanker en een leven met kanker. Het NU dus. En zo ga ik er doorheen.

Om deze blog even positief af te sluiten: Twee weken geleden ben ik weer in de Scan geweest en de uitslag daarvan is positief. De kankercellen nemen af door de chemo dus deze slaat goed aan. In juni krijg ik mijn tweede scan om te kijken wat deze afgelopen weken dan hebben gedaan. Want de arts wil het liefst borst besparend opereren.

We gaan het zien!! 

Ik hoop niet dat jullie verdrietig worden van mijn blogs! Want dan moet je ze maar niet meer lezen hoor. Dat is niet de bedoeling. Ik voel me nu niet treurig en wil dat ook niet zijn. Al heb ik heus wel zo mijn dagen.

Ik wens jullie allemaal een heel zonnig weekend! Geniet van elkaar en leef vooral in liefde.

Desiree

In het kader van de week van de bevrijding wil ik graag iets met jullie delen. Waarom? Omdat ik gewoonweg open en mijzelf wil kunnen zijn. Verder zijn er zoveel mensen die er ook mee te maken hebben. En ik denk dat we elkaar kunnen steunen in deze bizarre tijd. 

Voor de kerst heb ik te horen gekregen dat ik borstkanker heb. Een tumor van 5,5 cm… Het GOEDE nieuws is dat het NIET is uitgezaaid, en dat we er allemaal voor gaan dat ik beter ga worden. En dat geloof ik dan ook heilig! Deze strijd ga ik zeker winnen. Want ik geef nooit op. 

Ik wil het eigenlijk al heel lang vertellen maar was bang en had zelf veel verwerken. Bang dat mijn optredens gecanceld zouden worden als men er eenmaal achter kwam. (Terwijl juist de muziek en het zingen mij op de been houden!! Ik haal er mijn kracht uit.)  Maar in deze corona tijd zijn onze optredens sowieso gecanceld, dus dat maakt nu toch niets meer uit. En zelf had ik ook tijd nodig om sterker te worden, want de emoties om te verwerken zijn enorm. Ik voel me nu goed en ben blij nu ik weer in mijn kracht kom. Mede dankzij het mediteren.

Ik zit er dus midden in. In februari ben ik begonnen met chemotherapie. Een heftig goedje dat ik nu wekelijks tm juni door middel van het infuus naar binnen krijg. Daardoor moest ik ook al mijn haar verliezen en mijn blonde lokken eraf scheren. Ik ben nu kaal en ik lijk een beetje op Sinéad O'Connor.. Heel bijzonder om hier doorheen te moeten gaan.. Lang leven de pruiken en haarextensions!! Ik heb er meteen een aantal aangeschaft :) En straks na de chemo gaat mijn haar weer groeien. Daarna opereren, bestralen en hormoon therapie. Dit dus in het kort:)

Vanaf de kerst ben ik door vele fases heen gegaan. Stap voor stap, want het leven verandert compleet op het moment dat je te horen krijgt dat je borstkanker hebt. Deze fases wil ik graag met jullie delen, en is eigenlijk bedoeld voor de mensen die zichzelf erin herkennen. Samen kunnen we de verwerking beter aan. Het sterkt mij dat ik niet alleen ben in mijn gevoel.

Dankzij mijn allerliefste vriend Patrick, mijn familie en vrienden kom ik er doorheen. Meer dan ooit besef ik hoe gezegend ik ben met zulke mooie lieve mensen om mij heen. Ik kan ook zeggen dat ik dankbaar ben voor deze ervaring in mijn leven. Er gebeurt n.l. zoveel en je moet zoveel dingen een plek geven. Alle bullshit gaat eruit, je beslissingen worden anders en ik luister nu nog veel meer naar wat mijn hart me zegt. Ik ben werkelijk gelukkig met alles dat er is en dat raakt me nog steeds diep..

Patrick’s moeder en mijn moeder hebben beiden kanker gehad. Ook nog eens in dezelfde periode in ons leven. Ik vergeet nooit meer hoeveel verdriet ik had en hoe bang ik was mijn moeder te verliezen. Ze hebben beiden hard geknokt om te genezen. Van deze lieve sterke moeders krijg ik heel veel steun. Zij zijn mijn voorbeeld om door te gaan, niet op te geven. 

Lieve mensen ik ga een aantal blogs schrijven over de fases waar ik doorheen ga. Hopelijk kan ik hiermee anderen steunen in hun eigen proces. Verder wil ik voor nu nog een ding kwijt: Mocht je iets raars voelen in je borst, Ga naar de dokter en laat je onderzoeken!!! Luister naar je gevoel..

Ik voelde al heel lang steken in mijn borst (misschien wel een jaar lang), maar dacht dat het spierpijn was van het sporten en dat de rechter borst- en schouderkant een zwakke kant was van mijn lichaam. En sinds mijn moeder kanker heeft gehad voel ik dagelijks of ik niet een knobbeltje voel. Maar soms voel je ook niets, totdat ik een harde schijf in mijn borst ging voelen. Toen was de tumor dus al 5,5 cm groot. Nogmaals volg je gevoel en wees er bijtijds bij. Ik voel me gezegend dat ik nog een kans krijg om te leven..

Verder had ik pijnen in mijn lichaam, en zware emotionele buien. Die waren zo zwartgallig (terwijl ik ook gelukkig was..), dat ik echt denk dat er een verbinding is met je emotie en de kanker zelf. Want de dingen die ik dacht en voelde pasten niet bij mijn optimistische karakter. En niet alles is te wijten aan de overgang zoals wij vrouwen al gauw denken.

Dit te schrijven is even een pak van mijn hart en ik wens jullie allen heel veel liefde, kracht  en gezondheid toe!! Tot gauw weer.

Liefs Desiree