Annet Eissis

September 2009, vergeet ik nooit meer. Mijn huwelijk strandde helaas, mijn beste vriendin kwijt. Een eigen huis gekocht begin september en eind september diagnose borstkanker. Mijn wereld stortte op dat moment in.  Daar zit je dan alleen en nu? Zijn alle goden in één keer tegen mij? Helaas doen die twee en honderd andere vragen er niet toe. Het gaat maar om 1 ding: Hoe nu verder. 

Een beste dosis moed en wilskracht verzamelen en je totaal in dit onzekere traject storten. Eerst de bestraling ondergaan, dit ging prima en kon zo door naar mijn werk. Verliep allemaal enorm goed. De gesprekken gevoerd met de artsen over hoe nu verder. De chemotherapie doorgesproken en de voors en tegens. Op maandag fris en opgewekt het ziekenhuis in en aan het einde van de dag ziek naar huis. Gelijk thuis op bed en bleef daar het liefst de hele week liggen. Ik wou geen hulp en ook geen bezoek. 

Op een gegeven moment woog ik nog 40 kilo. Nog steeds niets willen en aannemen. Ik voelde me zielig en wou alleen zijn. Tot het op een bepaald moment genoeg was, zo kon het niet meer. Ik ging boeken lezen en mijzelf confronteren met mijzelf. Dat was heftig. Ik stond smorgens op en maakte een planning voor die dag. Ik ging iedere avond een stukje lopen om mijn energie weer op te bouwen. Kookte iedere avond voor mijzelf en ging mensen uitnodigen bij mij thuis. 

Zo veranderde mijn leven en mijn leefwijze, want ik wou nog zeker niet dood. Ik stond altijd zeer positief in het leven en dat moest terugkomen. Inderdaad kwam dat terug. Ik werd sterker en kon de behandelingen makkelijker verdragen. Ik praatte veel met lotgenoten en gaf soms advies. 

Mijn soort kanker werd gevoed door hormonen. Helaas heb ik die iets teveel gehad aangezien ik IVF heb gehad, met de hoop kinderen te mogen krijgen. Helaas had ik dat geluk niet. Na de overgang kan hier verandering in komen als mijn hormoonhuishouding gaat veranderen. Operatief verwijderen is niet mogelijk. 

Het is nu 2021, nog steeds krijg ik om de paar maanden chemo. Het hoort inmiddels bij mijn leven. In 2011 mijn toenmalige vriend ontmoet en in 2012 samen een bruin café en eetcafé gekocht. Volledig aan het werk en optimaal genieten, in 2018 gestopt vanwege de te hoge werkdruk. Nu is het 2021, het café is helemaal verbouwd en daar gaan we zelf wonen. We hebben straks een gebouw met een eigen woning en 2 B&B kamers en 3 grote appartementen voor de verhuur. 

Vaak denk ik terug aan september 2009 maar ik ben ervan overtuigd dat wilskracht, positiviteit en de wil om echt te leven mij geholpen hebben. Ik sta positief in het leven, geniet iedere dag en ben hard aan het werk thuis of geitjes de fles geven op een boerderij in de buurt. Ik mag nu huilen, pijn hebben en zielig zijn voor hooguit 10 minuten. Daarna verder met de orde van de dag. 

Ik heb veel geleerd en veel verloren, heb nu mensen om me heen die mij echt kennen. Heb ik tijdens de chemo hulp nodig, dan durf ik dat te vragen. Wanneer alles stopt en over is, dat weet ik niet. Of ik deze touwtrekpartij ga winnen, weet ik ook niet. Maar ik leef nu en heb daarin 1 motto: Voor wie wacht komt alles te laat. Ik zeg gewoon DOEN  !!!!

Annet Eissis