Sandra de Jonge

Ik ben Sandra de Jonge, 48 jaar, en de helft van een eeneiige tweeling. Mijn tweelingzus Angelica kreeg in 2011( we waren toen 38 jaar) last van haar rug, ook was ze steeds maar moe. Ze werkte bij een woonvoorziening voor mensen met lichamelijke en verstandelijke beperkingen, wat op zich best zwaar werk is. Zo gek was het dus niet dat ze rugklachten had. 

Op een gegeven moment werd het toch wel heel erg en werd door de huisarts doorgestuurd naar een fysiotherapeut. Het werd erger, en de vermoeidheid bleef. Ook dacht ze iets te voelen in haar borst. Ze zei: " San, ik durf bijna niet meer naar de huisarts, ik voel overal wel wat. In m'n nek, in m'n rug, mevrouw Candel zal wel niet denken, komt ze weer aan met haar pijntjes. Uiteindelijk werd ze weer naar huis gestuurd, het zouden wel opgezette klieren zijn, en er werd geadviseerd in beweging te blijven. Een aantal weken later zag ik haar en ze zag er heel slecht uit, ik zei, dit is niet normaal hoor, ik zou toch gewoon terug gaan. 

Toen is het balletje gaan rollen. Er werd bloed geprikt en ze moest meteen door naar het ziekenhuis, waar ze binnen een mum van tijd wisten dat het uitgezaaide borstkanker was. De arts vertelde, dat ze haar niet meer beter konden maken, er zaten uitzaaiingen in lever, lymfeklieren, ruggenmerg, en botten. Daar sta je dan, als alleenstaande moeder van een 10 jarig meisje. 2 jaar lang is ze door een hel gegaan. Nooit heb ik haar horen klagen, ondanks het verdriet wat ze had over haar dochter, die ze nog maximaal 2 jaar bij zich kon hebben. Dit verdriet kan ik met geen pen beschrijven. 9-03-2014 is ze overleden. 

Sja, en dan zijn er mensen die zich "survivors" noemen, nadat ze borstkanker hebben “overleefd". En dit is eigenlijk de voornaamste reden, dat ik m'n verhaal hier doe. Om het enigszins te relativeren..

Omdat wij een eeneiige tweeling zijn, werd ik jaarlijks onder controle gehouden, en ja hoor, in 2018 werd er bij mij een tumor ontdekt. Gelukkig geen uitzaaiingen en een borstbesparende operatie volgde. Lymfen werden verwijderd, een 5 tal weken dagelijks bestralingen en klaar was ik. Ik ben er doorheen gefietst kan ik wel zeggen. Het enige wat voor mij ontzettend zwaar was, was het schuldgevoel naar mijn zus toe. Het is nogal een verschil, de lijdensweg en de wetenschap dat je dit leven en je dierbaren gaat verlaten. Of, op je fietsje naar het Verbeeten en na 6 weken weer verder te kunnen met je leven!

Inmiddels zijn we 3 jaar verder en jahoor, ik was er weer bij. Dit keer zat m'n andere borst helemaal vol. Dit kon dus niet meer borstbesparend en er werd besloten allebei m'n borsten te amputeren. En nu weer herstellen. Gisteren de uitslag gekregen, lymfeklieren zijn gelukkig weer schoon en verdere behandeling is niet nodig. Ik kan dus over 6 weken weer door met m'n leven!! Ja, ik ben verminkt en nee, ik zit er niet mee. Ik zie dan ook af van nog een risicovolle reconstructie en nog meer ellende op m'n nek te halen. Er zijn dus verschillende scenario's. Maar laten we vooral geen drama maken, zolang de prognose genezing is! Bekom van de schrik, en door!

Ik ben dankbaar voor het leven wat ik voor me heb. Nog dankbaarder ben ik om het gegeven dat ik m'n zoon en de dochter van m'n tweelingzus wél kan zien opgroeien.

Liefdevolle groet,

Sandra