Samantha de Ridder

Ik ben Samantha de Ridder. Ik ben 26 jaar en woon in Woudrichem (NB). Op 5 juli 2021, kreeg ik de diagnose borstkanker. Dit is mijn verhaal.

5 juli 2021.. en dan heb je borstkanker..

"Ik ga je een mededeling doen die je wereld op zijn kop gaat zetten".. met deze woorden werden mijn grootste angst ever werkelijkheid.. ik heb borstkanker.

Op 10 juni had ik een afspraak bij de huisarts omdat ik sinds een week een zwelling onder mijn linkeroksel voelde. Een zwelling die vanalles kan zijn maar bij zoeken op internet wordt je herinnert aan dingen waarvan je niet wilt dat ze het zijn. De huisarts voelde niks geks, geen knobbeltjes, geen opgezette lymfeklieren. Maar onder het motto 'het hoort er niet' werd ik verwezen naar het ziekenhuis voor een echo. De huisarts sloot af met de woorden: "Ik zou me niet druk maken hoor!" Pas 3 weken later was er plek, ik stopte het weg en dacht er niet meer aan. Tot 28 juni. De dag van de echo. Nog steeds met het idee dat het superonschuldig is loop ik het ziekenhuis in. "Mevrouw de Ridder?" 

Ik loop naar de dame en ik krijg de instructies dat ik mijn bovenlichaam mag bloot maken. Ik word opgehaald uit een soort verkapte kleedkamer die als tussenkamer dient van de hal en de echokamer. Ik ga op mijn rechterzij liggen. De radioloog doet wat gel op het echo apparaat en gaat over mijn oksel. Al vrij snel hoor ik hem zeggen: "Je lymfeklieren zijn opgezet." Ik schiet in de paniek, tranen rollen over mijn wangen.. nee.. nee.. NEE! Het ergste scenario gaat door mijn hoofd.. het zal toch niet.. Nog voor ik het weet wordt mijn linkeroksel verdoofd en wordt een dikke, holle naald in mijn oksel geprikt richting de lymfeklieren. Een harde klik volgt. Dit gebeurt 3x. Een punctie van de lymfeklieren. De radioloog verteld dat dit op kweek gaat. Over een week kan ik terugkomen voor de uitslag. Huilend loop ik naar de auto en bel ik in paniek Kaylee, mijn beste vriendin, op. Ze hoort dat ik overstuur ben, ze twijfelt geen moment en zegt: "Blijf waar je bent, ik kom eraan!" Binnen een kwartier is ze op de carpoolplaats. Ik huil.. en hard ook. Wat als ik daar volgende week zit, en ze gaan mij vertellen dat ik kanker heb?? Bij die gedachte word ik gek. Het zweet breekt me uit, pure paniek. Na een half uur ben ik weer rustig en rij ik naar huis.

Thuis besluit ik mijn regiedocent te bellen en hem te informeren met de stand van zaken. Ik kan het hem niet vertellen zonder te huilen. Wat als ik mijn opleiding niet af kan maken? Wat als ik nooit meer kan doen wat ik het állerliefste doe? Een week gaat voorbij, slapeloze nachten, mijn hersens die draaien op volle toeren. De avond voor de uitslag voel ik aan mijn borst. Voel ik iets? Ik voelde iets. Even voelen aan de andere kant. En nog een keer, en nog een keer. Ik kom tot de conclusie dat het vast mijn borstspieren zijn. De nacht voor de uitslag slaap ik vrijwel niet. De dag van de uitslag breekt aan. Mijn hart gaat als een malle! Om 9.15 haalt Kaylee mij op. We rijden naar het Beatrix in Gorinchem. Op het moment dat we het ziekenhuis in lopen komt een vrouw met kanker en een tulband om haar hoofd ons voorbij. "Kijk" zeg ik tegen Kaylee, "Zo loop ik binnenkort ook!" Ik krijg een stoot tegen mijn arm."Doe jij ff lekker normaal." zegt ze. We lachen. Ik lach van de spanning. We nemen plaats in de wachtkamer, het lijkt uren te duren voordat ik aan de beurt ben. Mijn hart gaat bijna door mijn keel. Ik trek dit niet, deze spanning!

"Mevrouw de Ridder?" Ik schrik, het moment van de waarheid. Het zal toch niet echt zo zijn? Zij gaat mij dalijk toch gewoon zeggen dat ik me druk maakte om niks? We nemen plaats en direct dropt ze de bom. Precies zoals we geleerd hebben op de politieacademie. "Ik ga je een mededeling doen die je wereld op zijn kop gaat zetten." Kaylee en ik kijken elkaar aan en we beginnen allebei te huilen. "Dit meen je niet?!" De grond zakt weg onder mijn voeten. Ik word licht in mijn hoofd. "Hoe erg is het?" vraag ik direct. Ze weten het niet. Er zijn borstkankercellen in mijn oksel gevonden. Ik huil. Ik huil hard. Wat de arts zegt weet ik niet, het gaat allemaal langs me heen. Ik wil dit niet! Ik wil geen kanker! Ik wil niet ziek zijn! Ik wil geen patient zijn! Kaylee grijpt mijn hand en zegt: "Ik sleep je hier doorheen! We fixen dit!" Ik ga nog harder huilen. Ik kan dit niet. Ik kan dit gewoon niet! Wie gaat me uit deze nachtmerrie halen? Dit gebeurt niet echt toch? We worden begeleid naar een kamertje apart. Daar kan ik de nodige mensen even bellen. Ook hoor ik daar wat de volgende stappen zijn.

Een gesprek met de chirurg, een mamografie aka de tietenpletter, een echo en mogelijk nog puncties. Alles gaat aan me voorbij, als een roes. Ik kom bij de chirurg. Ik mag gaan liggen op een bed. Ze voelt aan mijn borsten en pakt een stift, "Als ik iets voel ga ik een kruisje zetten", ik schrik als ze de kruis zet. Ik schrik nog meer als ik besef dat dit de plek is die ik gisteravond ook voelde. Opnieuw lopen de tranen over mijn wangen. Door naar de mamografie en de echo, alles gaat zo snel! Opnieuw het bovenlichaam bloot maken in de tussenkamer. Paniek als ik de tietenpletter in het echt zie. Ik voel al pijn bij voorbaat. De vrouw die dit afneemt is lief. Ze stelt me gerust. 4 foto's worden er gemaakt. Door de deur door naar de echo. Ik ga liggen maar durf niet te kijken. Bang dat ik dingen zie die ik niet wil zien. Ik pak Kaylee der hand en ik knijp. "Ja.. ik zie 2 plekjes in je linkerborst" 2 plekjes, denk ik?? 2 plekjes??? We gaan opnieuw puncties nemen. Mijn linkerborst wordt op 2 plekken verdoofd. Opnieuw worden er puncties genomen. Ze doen pijn, de verdoving werkt nog niet volledig. "Het is foute boel" zegt de arts. Ik ril ondertussen als een rietje.

Klappertandend van de stress lopen we terug naar de kamer van de mamocare verpleegkundige. Er wordt een afspraak gemaakt voor de PET-scan, om te kijken of er uitzaaiingen zijn. Maar voor vandaag is het klaar. Na 4 uur mag ik het ziekenhuis verlaten. De 4 zwartste uren van mijn leven. Vanaf nu staat mijn leven op zijn kop. Vanaf nu draait mijn leven nog om 1 ding; borstkanker. Mijn opleiding tot politieagent aan een zijde draadje maar vastbesloten deze gewoon af te ronden. s 'Avonds gaan we langs bij familie om het slechte nieuws persoonlijk te vertellen. In de weken erna volgen vele onderzoeken. Ik krijg een PET-scan om te kijken of er uitzaaiingen zijn (gelukkig zijn deze er niet!), omdat mijn kinderwens groot is besluit ik voordat de chemo begint een IVF-traject te doen om mijn eitjes in te vriezen en omdat ik de eerste ben in de familie met borstkanker wordt er een genetica onderzoek gedaan om te kijken of ik gendrager ben.

Ondertussen wordt het behandelplan opgesteld en werk ik nog fulltime als agent in opleiding en draai ik de ene na de andere dienst. Een drukke, volle, chaotische en soms vermoeiend periode waarin je wordt geleefd. Maar ook een periode waarin ik intens genoot van elk klein ding. Ondertussen heb ik mijn eerste kuur gehad. Ik krijg in totaal 9 kuren waarbij 1 kuur is verspreid over 2 weken. Dus 2 keer in de 3 weken aan de chemo. Na de chemo volgt een operatie en hierna nog bestraling. Tijdens dit hele proces zal ik mijn opleiding afronden. Ik heb nog een lange weg te gaan.. maar ik weet zeker dat ik hier sterker uitkom!