Moet je altijd bang zijn voor een knobbeltje in je borst?

Een knobbeltje in je borst: het is een schrikbeeld van iedere vrouw. Of de diagnose nu borstkanker of een borstcyste is, beelden van haaruitval en behandelingen waar je doodziek van kan worden gaan ongewild door je hoofd. Om nog maar niet te spreken van hoe het je gevoel van vrouwelijkheid beïnvloedt.

Borsten zijn natuurlijk ook onlosmakelijk verbonden met het moederschap en de geborgenheid van je eigen gezin. Wat begint met een soort nestdrang leidt uiteindelijk tot het vermogen van de vrouw om zelf voedsel te produceren om zo haar kind te voeden en te verzorgen. 

Als dit wordt aangetast ontstaat er een gevoel van: kom niet aan mijn gezin. En dat is logisch, want meestal zijn je kinderen je alles.

Maar wat als dit principe ook andersom kan werken: als iets of iemand aan je gezin komt en jou het gevoel geeft dat je ze niet goed kan helpen, dan heeft dit een grote en sterke invloed op je. En dat gevoel gaat terug naar de basis: je borsten. 

Biologika, de Nieuwe Medicina, leert dat jouw (onveilige) gevoel ook invloed op je lichaam heeft. Je biologie gaat hard aan het werk om processen aan het werk te zetten als jij je bedreigd voelt of je gezin moet beschermen. Je hebt het gevoel dat je bescherming niet toereikend is. 

In dit artikel laten we je zien hoe en waarom deze oerinstincten van de vrouw invloed hebben op veranderingen in de borstklieren, wat wij kennen onder de naam lobulair borstkanker of een borstcyste.

De magie die vrouw heet 

Het is op zich natuurlijk al wonderlijk dat het lichaam van de vrouw zelf voedsel kan produceren. En niet zomaar voedsel. Voedsel dat bomvol goede en verzorgende stoffen zit, zoals vitaminen, mineralen, vetten en andere bouwstoffen.

Moedermelk is zo’n fantastisch product dat het iets kwetsbaars als een pasgeboren baby van alles kan voorzien dat het nodig heeft. En de moeder ondertussen voorziet van hormonen waar ze zelf kalm en ontspannen van wordt. Daar mogen we dankbaar voor zijn als vrouw, of je nu wel of geen kinderen hebt.

Het is dus ook niet verwonderlijk dat als er een conflict ontstaat dat jouw gezin bedreigt – of dit nu je kinderen, je ouders, broers/zussen zijn of je partner is – dat het borstweefsel hierop reageert. Je hersenen krijgen seinen binnen dat er op dit gebied een probleem is en gaat jou sterker maken om ervoor te zorgen dat je het probleem ook weer op kan lossen. 

Net als je je handen uitstrekt als je op de grond valt omdat je hersenen niet willen dat je op je hoofd valt, want dit heeft veel grotere gevolgen voor je dan een blessure aan je handen. Zo zal ook je brein ervoor zorgen dat je je gezin kan beschermen, om zo de overlevingskans van alle betrokkenen te vergroten.

Daarom leren we vanuit Biologika dat je lichaam er altijd alles aan zal doen om ervoor te zorgen dat jij de beste kans krijgt om te overleven in een dreigende situatie. En het maakt hierbij niet uit of dit fysiek of emotioneel is. Je lichaam wil altijd voor je zorgen en je helpen.

Zo ontstaat borstkanker en borstcysten

Op het moment dat er een biologisch conflict ontstaat binnen jouw directe omgeving (= je nest) zal jouw lichaam speciale biologische programma’s opstarten om jouw overlevingskansen te vergroten. Dit zijn automatische programma’s die je weefsel gaan aanpassen, optimaler maken. Je lichaam weet dus altijd precies wat zij moet doen. 

Stel iemand wordt ziek in je gezin, dit kan één van je ouders zijn, je partner, je kind maar ook je huisdier. Je wilt heel graag voor hem of haar zorgen, maar je bent geen dokter en kan niet de oorzaak wegnemen. Dit noemen wij een sociaal zorgconflict. Je voelt je machteloos omdat je voor je gevoel niet genoeg kan helpen. 

Er is je immers van nature een zorgtaak toegewezen en dit voelt misschien zelfs alsof je faalt. 

Het kan ook zijn dat er een ruzie is ontstaan en dat je iemand graag op zijn gemak wilt stellen, hem kalmeren of eigenlijk als het ware voeden, maar dat lukt niet. Ook nu voelt het als onbegrijpelijk dat je niet kan helpen waar het nodig is en je “nest” voelt als een warboel in plaats van een harmonieuze thuishaven. Dit noemen we een wrijvings- of strijdconflict. 

In beide gevallen krijgen je hersenen een seintje door dat er iets moet gebeuren. Je moet deze situatie aankunnen om je overleving vast te stellen. Op dat moment gaat je lichaam automatisch zo’n biologisch programma opstarten (verondersteld dat dat emotionele shockmoment voldoet aan de 5 concrete voorwaarden van een biologisch conflict). 

Dit betekent dat je borstklieren een signaal krijgen dat ze extra cellen aan moeten maken, want je hebt iets in nood dat je moet verzorgen, voeden. Deze celtoename is wat ze in reguliere geneeskunde diagnosticeren als borstkanker of een borstcyste. 

Andere benamingen zijn: mammacarcinoom, adenoide borstkanker, adenoide carcinoom, lobulair mammacarcinoom, lobulair carcinoom. 

Het wondere herstelvermogen van je lichaam 

Dit zijn grote schriktermen die je het liefst nooit te horen wil krijgen van iemand met een witte lange overjas. Toch hoef je er minder van te schrikken dan je zou denken. 

Omdat de vrouw van nature vaak verzorgend is en dit zo verweven is met het vrouwzijn komen dit soort conflicten vaker voor in je leven dan je zou denken, wel zo’n 5 tot 8 keer. Maar maak je geen zorgen, ze verdwijnen ook vanzelf weer. Wat je lichaam namelijk doet is extra cellen aanmaken in je borstklier maar deze celtoename is maar tijdelijk. 

Zoals je leerde, worden deze processen opgestart als er een biologisch conflict ontstaat en je je niet meer zo veilig voelt. Zodra deze situatie weer voorbij is en je hebt weer rust gevonden dan geeft je brein ook weer het seintje om de processen terug te draaien. De extra celaanmaak wordt dus weer afgebroken. 

Het komen en gaan van een knobbeltje in je borst gebeurt in twee fasen:

Eerst heb je de celtoename. Tijdens dit proces ontstaan er zelfs een soort supercellen met extra veel voedingsstoffen – dit kun je soms merken omdat er melk of vocht uit de borst komt. Pijn heb je meestal niet en vaak merk je niet eens iets van. Het kan zelfs jaren voortduren of wordt bij toeval ontdekt bij een bevolkingsonderzoek of doordat het bekende knobbeltje wordt gevoeld. 

In fase twee is er dus sprake van celafname. Dit noemen we de herstelfase. Je lichaam gaat zich resetten en zorgt dat alles terug naar normaal gaat. Tijdens deze fase is er vaak sprake van een verdikking (door oedeem) en kan er ook pijn ontstaan. Je lichaam moet namelijk hard werken om de cellen vloeibaar te maken en ze weer af te bouwen en af te voeren. 

Soms kan dit gaan stinken of leiden tot nachtzweet en lichte koorts. Niet als de tumor binnen blijft, dus diep onder de huid. Maar soms zit hij vlak onder de huid en kan het opengaan wat voor een onaangename geur zorgt door de microben (schimmels) die de tumor vloeibaar maken en opruimen. 

Als er geen microben aanwezig zijn dan heeft het lichaam zelfs nog een plan B om in te zetten. De tumor zal dan slinken en vervolgens ingekapseld worden. Wanneer dit geconstateerd wordt, duidt dit op een eerder borstprogramma, bijvoorbeeld wanneer je jaren geleden al een borsttumor hebt gehad. 

Het krimpen van de carcinoom kan gepaard gaan met stekende pijnen op de plaats van de knobbel, de zogenaamde littekenpijnen. Dit is een hevige pijn die soms voelbaar is tot in de diepere lagen van de borst. 

Krijg meer rust door kennis 

Toch is het een natuurlijk verschijnsel dat meestal komt en weer gaat, daarom kan het ook meerdere keren voorkomen in een leven. Maar als je weet dat je lichaam alles doet om ervoor te zorgen dat je overleeft dan kun je gerust zijn dat zij ook nu voor je zorgt en dat zij niet plotseling veranderd is in een vijand. 

Deze kennis kan je daarom enorm veel rust geven. En deze rust is precies wat je lichaam nodig heeft om te helen.

Bron: www.biologikanederland.nl