Michelle Melessen
Ik was 21 jaar, net afgestudeerd, woonde een half jaar samen met mijn vriend, had net een marathon hardgelopen en voelde ineens een knobbel in mijn rechter borst. Niet gelijk was ik in paniek. Maar het ging niet weg. Eind februari besloot ik toch maar even naar de huisarts te gaan. Een cyste dacht ze, komt vaker voor op mijn leeftijd. Wel vroeg ze of er borstkanker in de familie voorkwam, maar dat was niet zo dus ze maakte zich geen zorgen. Gerustgesteld ging ik weer naar huis. Maar een half jaar later zat de knobbel er nog steeds. Hij was niet gegroeid maar zat precies op een plek waar mijn bh drukte waardoor het wat vervelend voelde. Ik ging toch maar weer terug naar de huisarts en ze stuurde me gelijk door voor een echo, gewoon voor de zekerheid.
Een week later kon ik terecht voor de echo en werd ik weer gerustgesteld, ziet er goed uit, waarschijnlijk een goedaardige bindweefselknobbel. Ik kreeg nog de keuze of ik een punctie wilde of het gewoon zo laten maar ik koos toch voor een punctie (onderbuik gevoel?). Twee weken later kreeg ik de punctie. Telefonisch zouden ze de uitslag wel even doorbellen een aantal dagen later, ik hoefde me geen zorgen te maken, het zag er goed uit.
Tot op maandag 12 oktober 2020 de telefoon ging. “Ik heb niet zo’n goed nieuws, er zijn kankercellen gevonden in het weefsel.” Een hormoongevoelige tumor van 1,9 cm, graad 3. Op de PET scan werden geen uitzaaiingen gezien dus ik mocht gelijk voor de operatie. De borstsparende operatie stond gepland 5 weken na de diagnose. Bij de operatie waren toch nog een paar losse tumorcellen in de schildwachtklier gevonden, maar de snijranden waren schoon. Nog geen maand later ben ik begonnen met de bestralingen, hiervan heb ik 20 gehad.
Omdat er losse tumorcellen gevonden waren in de schildwachtklier en vanwege mijn jonge leeftijd werd er besloten om toch 16 keer chemotherapie te geven. Na de bestralingen was het zover. Voor mijn gevoel begon het toen pas. Eerder vond ik het allemaal niet zo erg en was het me heel erg meegevallen maar voor de chemotherapie was ik wel bang. We moesten nog de keuze maken of we een IVF traject wilden, maar hier hebben we, ondanks onze kinderwens, niet voor gekozen. Volgens de artsen was de kans namelijk heel groot dat ik weer vruchtbaar zou zijn na de chemotherapie en hormoontherapie.
Op 25 januari kreeg ik mijn eerste chemotherapie. Heel ziek ben ik geweest van de 4 AC kuren, maar ook elke keer knapte ik na een week weer op. De 12 wekelijkse paclitaxel kuren kon ik veel beter verdragen en ben ik dan ook niet ziek van geworden. Door de cold cap heb ik mijn haren kunnen behouden waar ik ontzettend dankbaar voor ben. Ondanks dat het niet altijd even makkelijk was en ik ook wel op het punt gestaan heb om ermee te stoppen.
Sinds 5 juli 2021 ben ik klaar met de chemotherapie en in September ben ik begonnen met de hormoontherapie (Lucrin + Tamoxifen), 5 jaar lang zal ik hierdoor in de overgang zijn.
Op de vermoeidheid en opvliegers na gaat het zowel fysiek als mentaal erg goed met mij. Ik ben ervan overtuigd dat het mij geholpen heeft dat ik ontzettend fit dit traject in gegaan ben. Ook ben ik tijdens de behandelingen door blijven trainen op een lagere intensiteit en hierdoor wordt mijn conditie nu ook weer snel beter.
Ik ben me door deze periode zo erg gaan beseffen hoe kwetsbaar je gezondheid is, ook op jonge leeftijd. Het is zo belangrijk om goed voor je lichaam te zorgen en er ook goed naar te luisteren. Ik geniet intens van het leven en ben dankbaar voor alles en iedereen om mij heen.