Marloes Egberink

Maandag 3 mei 2021 14.15 uur krijg ik een mammografie en een echo. Uit voorzorg, dan hebben we in ieder geval die ook afgevinkt, aldus de vervangend huisarts waar ik een week daarvoor op bezoek ben na wat vage klachten aan mijn linkerkant van mijn bovenlichaam.

Ik hoor de radioloog zeggen; ‘we hebben niets kunnen vinden, maar nu u er toch ligt, aan de rechterkant van de borst zien we kalkspatjes, in 80% van de gevallen blijft het hierbij, maar u zou maar bij die 20% horen’. 

Er volgen verschillende biopten, met daarop volgend de diagnose; DCIS, of te wel; een mogelijk voorstadium van borstkanker. Ik had er nog nooit van gehoord, was überhaupt ook niet bezig met borstkanker, daar waren ook geen signalen voor. 

Ik hoor de chirurg van de mamapoli zeggen; ‘nee Marloes DCIS is geen borstkanker, gelukkig zijn we er op tijd bij en wat een geluk dat dit per toeval is ontdekt’. 

Er volgt begin juni een noodzakelijke operatie, vanaf minuut 1 ben ik duidelijk; ik wil een borstamputatie (met in een later stadium een reconstructie), en zo geschied.

Dinsdag 22 juni, de datum dat ik de uitslag van de operatie te horen krijg. Met een goed gevoel rijd ik vanuit het werk naar het ziekenhuis, niet of nauwelijks zorg, maar die dag om 10.40 uur veranderd mijn leven voorgoed…… ‘We hebben heel slecht nieuws Marloes, het gebeurd 2 keer in het jaar dat wij onze diagnose moeten bijstellen en jij bent er hier één van’… Ik zit met een rechte rug in de stoel en hoor vervolgens stilletjes aan wat de chirurg mij te vertellen heeft; ‘jij hebt naast voorstadium ook al daadwerkelijk borstkanker, de agressieve vorm genaamd Triple-negatieve, ook is er een verkeerde cel aangetroffen in je poortwachtersklier, dit maakt dat wij niet weten of het al elders in je lichaam zit. Wij willen dat je morgen onder de PETscan gaat, tevens volgen er bestralingen, krijg je een erfelijkheidsonderzoek, is IVF van groot belang mocht je kinderen willen en volgen er zware chemobehandelingen waar ook je haren van zullen uitvallen naast het feit dat je mogelijk onvruchtbaar wordt, geen smaak meer hebt, je conditie vele malen slechter is en je ziek wordt’.

Er volgt vervolgens een week van uitersten, ik schiet van de ene emotie naar de andere. 

Ik heb verschillende malen diep nagedacht over de dood, maar er waren ook momenten dat ik mezelf 80 zag worden, dat ik alleen maar kon hopen dat mij in ieder geval nog 5 jaren zouden zijn gegund, hoe dankbaar ik ben dat dit per toeval is ontdekt, dat ik het leven nog veel meer zou moeten leren waarderen en er waren tal van momenten dat ik mij realiseerde dat ik nog moet leren om gelukkiger te zijn met mijzelf.

De behandelingen volgen….  een dag na de uitslag zit ik al bij mijzelf hormonen te spuiten wat betreft IVF, de PETscan geeft mij het allerbelangrijkste nieuws wat ik kan krijgen; ik ben ‘schoon’, de bestralingen voelen al vrij snel aan als een activiteit die simpelweg bij de dag hoort, mijn erfelijkheidsonderzoek geeft ook positief nieuws; ik draag het gen niet, en tevens wordt ik niet ziek van de chemobehandeling. 

Ik probeer balans te vinden en daarnaast positief tegen dit proces aan te kijken, dit alles gaat mij uitzonderlijk goed af. Zelfs bij de zware chemokuur lukt het mij om deze te omarmen, door mij simpelweg te realiseren dat het mij alleen maar kan helpen.  

Naast de behandelingen blijf ik werken, hier kan en mag ik gewoon ‘Marloes’ zijn en dat voelt goed.

Ik doe ontzettende veel leuke dingen, plaats mijn levensverhaal met diepe betekenis op mijn lichaam middels een tattoo, besteed veel tijd aan de mensen die ik lief heb, heb dagelijks waardevolle gesprekken met mijzelf die mij intens raken en waar ik veel levenslessen uit haal, vriendschappen worden vele male intenser en ik waardeer het leven zoveel meer dan daarvoor.

Inmiddels zitten de behandelingen erop, heb ik mijn eerste controle gehad en ben ik beland in een nieuwe fase; de verwerking van hetgeen wat ik heb meegemaakt en het terugvinden van vertrouwen in mijn eigen lichaam. Dit vraagt op een andere manier veel van mij, maar ook dit emotionele proces ga ik heel graag aan.

De komende jaren zullen spannend blijven, ook heb ik nog wat stappen te zetten op verschillende vlakken…..  mijn leven is voorgoed veranderd….. maar op een positieve manier.

2021….. een intens jaar waarin ik veel geleerd heb en ik diep geraakt ben, een jaar waarin de woorden ‘everything happens for a reason’ en ‘dankbaar’ een ereplaats mogen krijgen….

Dankbaar dat per toeval de kanker is ontdekt, dankbaar dat ik op dit moment schoon lijk te zijn, dankbaar dat ik het leven zoveel meer heb leren waarderen, dankbaar voor alle liefde die ik heb mogen ontvangen van ontelbaar veel mooie en lieve mensen, dankbaar dat ik mezelf nog beter heb mogen leren kennen, dankbaar voor de vele waardevolle gesprekken met mensen en dankbaar voor het leven ‘in het hier en nu’ waar ik intens ‘voel’.

2022, waar ik vooral wil blijven leven ‘in het hier en nu’, elke dag opnieuw!