Margreet Fontijn
In 1999, ik was nog net 49 jaar, stond ik op een dag onder de douche en voelde een bobbeltje in mijn borst. Ik wist meteen, dit is niet goed! Na het weekend meteen naar de huisarts, die me onderzocht, en zei: “Margreet ik kan je niet geruststellen.” En hij verwees me door naar een oncoloog in het Meander ziekenhuis in Amersfoort. Daar werd al snel duidelijk na een scan, en biopt, dat het kwaadaardig was. Angstig vroeg ik met piepende stem aan de arts, ga ik nu gauw dood?! Nou zei hij, daar gaan we eerst nog wel eens wat aan doen.! 22 jaar geleden, waren de kansen een stuk minder om te overleven. Bovendien, kwam kanker, door onze hele familie heen, veel voor. De dag van het gesprek met de arts, vergeet je nooit. Er is een leven voor en een leven na die dag. Het zou nooit meer hetzelfde zijn. Maar nooit meer hetzelfde...betekent niet, nooit meer een kwaliteit van leven. Misschien zelfs het tegendeel!
Nou de behandeling was toen standaard, de tumor weghalen met een operatie, gelukkig borst besparend, wat ik vlak voor de operatie nog niet wist of mijn hele borst verwijderd zou worden of een gedeelte. Dus toen ik wakker werd, voelde ik voorzichtig en opgelucht merkte ik dat niet alles weg was. En ik vroeg het ter bevestiging aan mijn man die naast me zat, aan mijn bed. Daarna volgde er 35 bestralingen. De eerste keer was dit heel emotioneel. Mijn vader was anderhalf jaar daarvoor gestorven aan keelkanker, en was ook in Utrecht, bestraald. En het voelde alsof ik zijn pad liep! Maar al heel snel, pakte ik de draad van het leven op, we hadden net op de boerderij waar ik woonde, een immens grote verbouwing en dat gaf me een toekomst beeld. En een enorme afleiding en vreugde. Later werd mij gezegd door de verpleegsters op de radiologie afdeling, dat ze om mij hadden moeten lachen, want ik stroopte mijn mouwen op, en kwam even snel mijn bestraling halen.
10 jaar controle volgde, daarna kon ik geen controle meer krijgen in het ziekenhuis, omdat ik verder kans had, als ieder ander. Dat was angstig, want in mijn achterhoofd was er altijd dat stemmetje. Ondertussen verloor ik mijn 5 jaar jongere zusje, in 2006 aan nierkanker, 51 jaar. Maar ik moest verder, en in 2011, op Hemelvaartsdag, deed ik de tuin met mijn man, en ik kreeg een enorme pijn in mijn rug. Ik was wel bekend met rugpijn, maar dit voelde anders. Weer naar de huisarts, die een gewone foto van mijn rug liet maken. Nou, zei hij het is je SI gewricht, ik was het niet met hem eens! Behandelingen volgden, manueel therapie, giropractor en de pijnen werden helser en helser. Ik kon niet meer slapen, alleen nog heen en weer lopen, en uitbrengen pijn. Niemand begreep me en de huisarts, bleef maar herhalen, het is je 3e gewricht. Tasjes vol met medicijnen slikte ik. Uiteindelijk was het augustus, toen ben ik op een zondagmiddag, zelf naar de eerste hulp gegaan, in het ziekenhuis. Binnen gestormd, en gezegd dat ik niet meer weg ging, voor dat iemand mij hielp.
De huisarts aldaar, gaf mij gelijk morfine, en de volgende dag een MRI scan. Wat bleek...mijn 3e wervel was weg voor driekwart, en het kanker gezwel was om mijn zenuw boom heen gegroeid. Een heel traject volgde, eerst Dexamethason, om het gezwel te laten krimpen, opereren kon niet. Toen 18 zware chemo’s, waarbij je je haar verliest. Maar ik had al een pruik klaarstaan. En wat ik mij voor die tijd voorstelde hoe erg het moest zijn, om je haar te verliezen, was toch allemaal minder erg, als ik had gedacht. Bovendien, was ik dankbaar, want ik was ontsnapt aan een dwarslaesie.
Maar een halfjaar later sloeg het noodlot verder toe, de borstkanker was verder uitgezaaid, naar tal van plekken in mijn skelet, en ik zou niet meer beter worden. Dat was een hele klap en in mijn hoofd ging ik al voorbereidingen treffen. En het ergst vond ik het voor mijn man en mijn zoon, die toch al volwassen was, maar me toch op zijn pad nog zo nodig had. Ik zou een heel verhaal kunnen houden waar ik toen door heen ben gegaan, maar daar is hier geen plaats voor. De arts vertelde me, er was een nieuw medicijn, Herceptin, populair gezegd steekt dat een stokje voor de vermeerdering van de kankercellen. En Zometa, dat is een medicijn wat een laag om je skelet legt, omdat je skelet erg broos wordt door de metastasen. Het zijn lichtere chemokuren. Nou, het kon je leven tot wel 7 maanden tot een jaar verlengen. Het sloeg heel goed aan bij mij.
Een lang verhaal verder kort, elke 3 weken heb ik de kuren 9 jaar lang gehad, tot afgelopen oktober. Nu zijn we voorlopig gestopt, omdat ander vitale delen, eronder gingen lijden. Ik wordt in september 72 jaar, sta midden in het leven, geef schilderlessen, en doe alles nog. Natuurlijk wel gedoseerd. Ik heb dit al 22 jaar overleefd.
Terugkijkend, heb ik heel veel liefde en respect ontvangen van mensen in mijn leven. Op de dagverpleging, en de radiologie afd, allemaal “ vrienden” gemaakt, in het Meander ziekenhuis te Amersfoort. Waar een nieuw ziekenhuis is geopen een paar jaar geleden. Ik heb daar een afdeling mogen openen. Ik heb achtenhalf jaar een geweldige arts, dr. Haiko Bloemendal gehad, die nu professor is in het Radboud te Nijmegen. Maar nu ben ik bij Joyce Dodewaard , een geweldige accurate jonge vrouw, waar ik ook een heel goed contact mee heb. Elke drie maanden, krijg ik de Pet-scan, nu dubbel spannend!
Het positieve is, dat ik er nooit dagelijks bij stil sta, dat ik ziek ben. Ik heb een enorme kracht ontwikkeld, empathie gekregen voor andere mensen. Zoveel geleerd!! Zoveel ontvangen en kunnen geven. Een man en een zoon, die altijd achter me staan, mijn man die overal mee naar toe is gegaan. Het pad met mij gelopen heeft. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Natuurlijk, heb ik te maken met allerlei ongemakken, maar ik heb het aanvaard. Een van de grootste geheimen van het leven Ik kan het aan!
Kanker hoeft, vooral tegenwoordig, lang niet altijd het einde te zijn.
Margreet Fontijn