Carina Hoogendoorn

Mijn verhaal begint vorig jaar begin juli 2020. Ik had een vrij weekend en voelde iets verdachts in de linker borst. Heel gek maar ik wist toen al dat het fout was, alleen in het weekend kun je niks doen.

Ik ging maandags aan het werk en deed waar ik ook zon plezier in had een leerling begeleiden en nam van de gelegenheid gebruik om de huisarts te bellen. En toen ging het snel, na de huisarts onderzoek ziekenhuis en daar ontdekte ze een kwaadaardige tumor in de linkerborst.

Hoe het ik heb gedaan weet ik nog steeds niet maar ik ben na dit nieuws gewoon avonds gaan werken . Ik werk in de zorg en daarom heet mijn titel ook Zorg. Daar bestaat mijn leven ook uit zorgen voor die ander mijn gezin enz. enz. En dan nu zit je aan de andere kant tegenover wat jouw collega's had kunnen zijn. Daar heb ik best moeite in het begin mee gehad, maar heb dat op den duur losgelaten.

Ik ging in een achtbaan van onderzoeken en emoties met mijn dierbare ,ik was sterk en krachtig .Nog nooit ziek geweest en dan dit .Later bleek rechts ook wat te zitten alleen waren die niet kwaadaardig .En dan ga je dan chemo immuun therapie. Veel bijwerkingen ,maar werken naar resultaat en die kwam de kwaadaardige tumor reageerde. Wel nog steeds een operatie (borst besparende). Je wordt afhankelijk vreselijk Kon niet meer werken ook vreselijk.

Maar je leert je omgeving kennen. Mensen zijn bang of erg betrokken ,laten je vallen of zijn er voor je. Dan zat ik ook nog in een wereld die beperkt was, je kon niet veel qua ontspanning. Gelukkig had ik in die tijd revalidatie 2 x per week, lekker sporten met lotgenoten. Eruit zijn bezig zijn met je lijf en goede gesprekken waar ik een fijne vriendschap van heb overgehouden.

Operatie kwam er aan, de chirurg ging voor goud en dat werd het ook. De kanker was weg en ik had nieuwe borsten die in de top 5 kwamen van zijn werk zoals hij vertelde. Er zijn ook foto's van gemaakt voor documentatie. Maar het herstel duurde lang en ik moest nog meer naar mijn lichaam luisteren.

Nu ga ik weer een stap verder, 15 bestralingen en dan nog even herstel revalidatie. Ik ben er nog niet maar ik heb geknokt en dankbaar voor de warmte en liefde die ik voelde van mijn omgeving .Was dan niet altijd fysiek ,maar uit de post en bloemen en al de lieve berichten haalde ik toch kracht uit. Ook van mijn lieve man die nu extra de schouders eronder moest zetten en dat viel niet mee ,was ziek en opstandig. Maar ook hier komen wij sterker uit en ik hoop dat ik met mijn verhaal vrouwen herkenning kan geven of wat dan ook.

Wie weet maak ik er mijn missie van.

Carina Hoogendoorn